Η προπαγάνδα απευθύνεται στους "αμόρφωτους" και στους μη "καλλιεργημένους" πολίτες δηλαδή στη μάζα, απο εξαιρετικά έξυπνους "ηγέτες" οι οποίοι μπορούν να την χειραγωγήσουν και να την στρέψουν όπου εκείνους τους βολεύει. Με αυτό τον τρόπο όλοι χάνουν τα δάση και επικεντρώνονται σε ένα θάμνο. Έπειτα φανατίζονται και ταυτίζονται με αυτή την ιδέα απολύτα. Ο Χίτλερ για παράδειγμα έκανε αυτό. Δημιούργησε στο μυαλό καθενός μια ανώτερη ιδέα-την άρεια φυλή-για την οποία θυσιάστηκαν εκατέρωθεν άνθρωποι.
Οι πνευματικά δυνατοί πρέπει να είναι και χαρισματικοί για να επιτύχουν την προπαγάνδα τους αλλιώς φανερώνονται πριν καν εφαρμόσουν τις βλέψεις τους. Για να επανέλθω στο βίντεο Zeitgeist επειδή ο κόσμος βλέπει καθηγητές, άτομα προικισμένα με διδακτορικά διπλώματα πιστεύει τα λεγόμενα τους χωρίς να τα φιλτράρει. Τα προβλήματα που έχει τώρα η Ελλάδα και η κάθε χώρα μπορούν να λυθούν απλά. Εμείς όμως συνεχίζουμε σαν «ζώα» να πιστεύουμε σε κομματικές ιδέες και σε πρόσωπα που εξυμνούνται ως ηγέτες. Ο ηγέτης όμως φροντίζει αυτούς που τον ακολουθούν και τον πιστεύουν. Ο ηγέτης προκειμένου να δείξει ότι πιστεύει τις ιδέες του πρώτος της εφαρμόζει. Για σκέψου λίγο τους πραγματικούς ηγέτες πως δρούσαν. Ο Μέγας Αλέξανδρος όταν γινόταν μάχη ήταν εκεί. Πάλευε, τραυματιζόταν, μοχθούσε και ας ήταν Βασιλιάς. Οι συνπολεμιστές του ήταν δίπλα στο πλευρό του έμπαιναν μπροστά όταν κινδύνευε γιατί μόνο με αυτόν θα μπορούσαν να πάνε μακριά. Το λίγο νερό που έβρισκαν του το πρόσφεραν απλόχερα. Ο πραγματικός ηγέτης ρίχνοντας το νερό επιβεβαίωνε ότι ήταν ένας απο αυτούς. Δεν ήταν θεός. Γι αυτό το λόγο κέρδισε την εκτίμηση ακόμα και τον αντιπάλων. Την ώρα που ο αντίπαλος Βασιλιάς ήταν μακριά και έβλεπε την μάχη με όλες τις «ανέσεις» της εποχής αυτός βρισκόταν μέσα και ζούσε τον πόνο. Όχι μόνο τον δικό του αλλά και των γύρω του.
Μετά το παράδειγμα του Μεγαλέξανδρου ας κάνουμε μια σύγκριση με τους υποτιθέμενους «ηγέτες» μας. Ανεξαρτήτως χρώματος και ιδεολογίας. Ποιος απο αυτούς έχει μοχθήσει για να αποκτήσει κάτι στη ζωή του; Κάτι που μετά κάποιος μπορεί να του το πάρει γιατί απλά έτσι; Ποιός απο τους «ηγέτες» μπορεί να κυκλοφορεί απολύτως ελεύθερος χωρίς συνοδεία και να μην κινδυνεύει; Τις περισσότερες φορές προστατεύουμε κάτι γιατί έχει αξία, είναι πολύτιμο και δε θέλουμε να το χάσουμε. Οι συγκεκριμένοι είναι πολύτιμοι για εμάς; Έχουν αξια σαν ανθρώπινη ύπαρξη αλλά έχουν πραγματικές αξίες στη ζωή τους; Με ποια φράση πορεύονται στη διάρκεια της ζωής τους; Οι κύριοι υπεύθυνοι κατα τη γνώμη μου πορεύονται με φράσεις τύπου ‘ το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς’; ‘το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό;’ ‘ο πλούσιος πλουσιότερος και ο φτωχός φτωχότερος;’.
Εγώ θέλω να πω πως τη συγκεκριμένη εποχή ο κόσμος στην Ελλάδα δε βγαίνει στο δρόμο να δείξει την πραγματική δύναμη του. Αυτοί που είναι στο πολιτικό προσκήνιο είναι εκεί για να μας υπηρετούν και όχι εμείς να υπηρετούμε τα συμφέροντα τους. Φυσικά μόνο εμείς φταίμε για αυτή τη κατάσταση. Εμείς τους ψηφίζουμε για να μπεί το παιδί μας σε μια θέση στο δημόσιο, για να έχει ευνοική μεταχείριση στο στρατό, για να σβηστεί μια παράβαση μας. Αν είναι δυνατόν. Μέχρι και την παρανομία καταργουμε στην Ελλάδα. Νόμος υπάρχει και είναι ένας, αυτός της ζούγκλας. Η εμπιστοσύνη έχει χαθεί σε όλη τη πολιτική σκηνή γιατί όλοι έχουν κάνει κάτι μεμπτό, όλοι κάπου έχουν λερωμένη τη φωλιά τους.
Κύμα μετανάστευσης στη νεολαία. Και τι να κάτσουν να κάνουν; Στα ελληνικά πανεπιστήμια που δεν θέλουν και δεν επιδιώκουν την συνεργασία με επιχειρήσεις; Μήπως εκεί θα δουλέψουν οι μελλοντικοί πτυχιούχοι; Για έρευνα δε το συζητώ. Πως να κάτσει ο πραγματικα καλός στην Ελλάδα αφού θα βρεθεί καποιος ‘καλύτερος’ (εννοώντας κάποιος με μέσο).
Εγώ σε αυτή την Ελλάδα θα γυρίσω στα 65 μου. Με σπιτάκι στο χωριό, ηρεμία μέχρι να έρθει η μόνιμη γαλήνη. Κανένας να μην έχει απαιτήσεις απο μένα και ούτε εγω φυσικά. Έτσι απλά.
Ο στίχος που με αντιπροσωπεύει αυτό το διάστημα λέει
«Η ζωή είναι μικρή για είναι θλιβερή, η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι»
Οι σκέψεις ενός απλού τσομπάνη τίποτα παραπάνω..
27.11.10
Ενεργοί πολίτες... νικητές!
Έχουμε αφήσει πλέον πίσω μας τις εκλογές, και υπό το φάσμα της κρίσης πορευόμαστε με απαισιοδοξία, στην πλειοψηφία μας, προς το 2011. Ωστόσο θα ήταν χρήσιμο να αναφερθούμε στο μοναδικό, κατά τη γνώμη μου, αισιόδοξο μήνυμα που βγήκε από την κάλπη των αυτοδιοικητικών εκλογών και να το κρατήσουμε ως παράδειγμα για τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.
Στην χώρα μας, από τη μεταπολίτευση και μετά, η πολιτική από λειτούργημα έχει μετατραπεί σε επάγγελμα. Δεν είναι τυχαίο που ξαφνιαζόμαστε όταν βλέπουμε πρώην βουλευτές να επιστρέφουν στα επαγγέλματά τους, για τα οποία δεν γνωρίζαμε τίποτα αφού στην συνείδησή μας είχαν καθιερωθεί απλά ως βουλευτές. Οι επαγγελματίες πολιτικοί, λοιπόν, είναι και αυτοί παρακλάδι της σάπιας πολιτικής ζωής του τόπου μας(άλλα παρακλάδια είναι οι συνδικαλιστές, τα κομματόσκυλα, οι φοιτητικές παρατάξεις κλπ, αλλά για όλα αυτά θα μιλήσουμε εν καιρώ). Το αισιόδοξο μήνυμα της κάλπης όμως αφορά αυτό το παρακλάδι.
Με μεγάλη χαρά διαπίστωσα, το βράδυ του δεύτερου γύρου των εκλογών ότι στους δύο μεγαλύτερους δήμους αυτής της χώρας οι πολίτες, που κλήθηκαν να επιλέξουν ανάμεσα σε επαγγελματίες πολιτικούς και σε ενεργούς συνανθρώπους τους, έδειξαν την αποστροφή τους στο πρώτο μοντέλο πολιτικής. Επέλεξαν δύο ανθρώπους που δεν ξέρουμε αν είναι ικανοί, δεν ξέρουμε αν είναι αποφασισμένοι, δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθούν. Γνωρίζουμε όμως όλοι μας ότι ποτέ δεν υπήρξαν επαγγελματίες της πολιτικής, ούτε εξαρτώμενοι από αυτήν, και αυτό τους δίνει το ηθικό πλεονέκτημα που μπορούν να αξιοποιήσουν κατά τη διάρκεια της θητείας τους.
Στον αντίποδα, είχαν να αντιμετωπίσουν έναν επί σειρά ετών δήμαρχο αλλά και παλιότερα υπουργό και πρόεδρο της Βουλής και έναν νέο, σχετικά, βουλευτή με έντονη όμως κομματική δράση, ο οποίος ταυτόχρονα αντιμετώπισε και την καχυποψία που υπήρχε στη Θεσσαλονική εξαιτίας της προηγούμενης δημοτικής αρχής. Δύο ανθρώπους δηλαδή που δεν μπορούν να ευαγγελίζονται ότι κατέβηκαν ως υποψήφιοι με σκοπό να προσφέρουν.
Κλείνοντας, και επειδή επισημαίνουμε τα κακώς κείμενα πολλές φορές, να πούμε και κάτι σωστό. Είναι σημαντικό το ότι οι δύο αυτές υποψηφιότητες, του Γιώργου Καμίνη στην Αθήνα και του Γιάννη Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, υποστηρίχθηκαν από το κόμμα του ΠΑΣΟΚ. Ίσως είναι χρήσιμο να παραδειγματιστεί και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα ώστε σε τοπικό, τουλάχιστον, επίπεδο να αναδεικνύονται ενεργά στελέχη της κοινωνίας χωρίς κομματικές ταυτότητες και περγαμηνές. Ή ακόμα καλύτερα θα ήταν, όπως έχω ξανά τονίσει, να απέχουν τα κόμματα από τις τοπικές εκλογές για να βρίσκουν τέτοιοι άνθρωποι μεγαλύτερο και καλύτερο πεδίο δράσης.
23.11.10
Απολογισμός… ή κάτι τέτοιο!
Αφού χθες έκανα ένα διάλειμμα από τα πολιτικά κείμενα, και ενώ έχουν περάσει πια καμιά δεκαριά μέρες από το δεύτερο γύρο των εκλογών, θέλω σήμερα να αναφερθώ στις δημοτικές εκλογές της Αλεξανδρούπολης. Και θα το κάνω αυτό μόνο και μόνο γιατί πρέπει να γραφτούν κάποια πράγματα, επώνυμα πια, για όσα έγιναν τους τελευταίους μήνες.
Στο δήμο μας λοιπόν, νικητής του δεύτερου γύρου των εκλογών αναδείχθηκε ο κ. Λαμπάκης, χρισμένος υποψήφιος από τη ΝΔ, γνωστός για την ευαισθητοποίηση του, μέχρι στιγμής, στα αυτοδιοικητικά θέματα. Αυτός μπορεί να αισθάνεται και ως ο μόνος κερδισμένος από αυτές τις εκλογές σε βάθος χρόνου. Αλλά ας τον αφήσουμε για λίγο στην άκρη για να δούμε τα τραγικά λάθη του ΠΑΣΟΚ αλλά και τι οδήγησε σ’ αυτά.
Ο πρώην, πια, δήμαρχος κ. Αλεξανδρής, ενώ ήταν εν ενεργεία δήμαρχος ΠΑΣΟΚ, άσχετα με την πολυσυλλεκτικότητα του ψηφοδελτίου του, και ex officio δικαιούτο να έχει το χρίσμα γι’ αυτές τις εκλογές, δεν το πήρε. Αν αυτό έγινε γιατί υπήρχαν αντιδράσεις στο πρόσωπό του ή γιατί δεν τον ήθελαν τα μεγαλοστελέχη του εβρίτικου ΠΑΣΟΚ, αυτό μόνο η νομαρχιακή μπορεί να μας το απαντήσει με σαφήνεια. Παρ’ όλα αυτά ο κ. Αλεξανδρής κατεβαίνει υποψήφιος με ανεξάρτητο συνδυασμό, πιο ελεύθερα πολυσυλλεκτικό αυτή τη φορά.
Το ΠΑΣΟΚ από την πλευρά του, δίνει το χρίσμα στον κ. Κογιομτζή, και κάνει μάλιστα το λάθος να τον διαφημίσει ως νέο και άφθαρτο. Έναν άνθρωπο που 12 χρόνια ήταν αντινομάρχης! Ο κ. Κογιομτζής καταφέρνει μέσα στο μικρό χρονικό διάστημα που του απέμενε, να συγκροτήσει ένα συνδυασμό με ενδιαφέρουσες προσωπικότητες και παρουσίες και πολιτισμένα αλλά και δυναμικά να τρέξει έναν δυνατό αγώνα. Είναι χαρακτηριστικό ότι το αρχικό μούδιασμα στο άκουσμα του ονοματός του, το διαδέχθηκε η πεποίθηση ότι θα μπει στο δεύτερο γύρο, μέσα σε λίγες μόνο ημέρες. Σε αυτό βοήθησε και η επίσκεψη του πρωθυπουργού στην πόλη μας. Και όντως παραλίγο να μπει στο δεύτερο γύρο… Δεν μπήκε όμως!
Έλαχε στον κ. Αλεξανδρή να αντιμετωπίσει τον κ. Λαμπάκη… Οι 2 υποψήφιοι “όργωσαν” τον καλλικρατικό δήμο την εβδομάδα που απέμενε και ήταν αισιόδοξοι για τη νίκη της Κυριακής. Παρασκηνιακά γίνονταν επαφές ώστε το ποσοστό Κογιομτζή να προσεγγιστεί και από τις δύο πλευρές. Ωστόσο οι κύριοι του Αλεξανδρή μάλλον δεν περίμεναν ότι ο κόσμος έψαχνε το καινούργιο αλλά και ότι δεν καθοδηγείται αυτός ο κόσμος από κανέναν. Έτσι, τους ήρθε ξαφνική η ήττα. Και εκεί αρχίσαν τα κωμικοτραγικά. Το ίδιο κιόλας βράδυ δηλώσεις περι λαμογιάς και συμφερόντων χώρις ονοματοδοσία αλλά με προφανή στόχο, και φυσικά τις επόμενες ημέρες η ανόητη παραφιλολογία ότι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έδιναν γραμμή υπέρ του Λαμπάκη για τον δεύτερο γύρο τα βράδια πριν τη δεύτερη Κυριακή.
Τώρα, λίγες μέρες μετά, οι αντιδράσεις έχουν κοπάσει... Οι μεν και οι δε σκέφτονται τα λάθη τους και τις ευθύνες τους για το εκλογικό αποτέλεσμα. Στην ΝΔ έχουν κερδίσει ένα δήμο που μπορεί να τον δουν σε κάποιο χάρτη με τα χρώματα του ΔΗΣΥ, στο ΚΚΕ λόγω και της αποχής αλλά και της προεκλογικής του δράσης είδαν το ποσοστό τους να αυξάνει ενώ ο Αλεξανδρής, μαζί με τη φθορά, πληρώνει και τα λάθη του παρελθόντος αλλά και του ψηφοδελτίου του. Το τοπικό, όμως, ΠΑΣΟΚ βγαίνει από αυτή τη μάχη πληγωμένο, και πριν οι πληγές γίνουν ανεπανόρθωτες πρέπει να γίνουν δραστικές αλλαγές, για να μπορέσετε κύριοι, να κοιτάτε εμάς, τους ψηφοφόρους σας, στα μάτια…
Χαμένος για λίγο…
Συλλαμβάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να μετατρέπει σε σοβαρή, μια κατάσταση που αντιμετώπιζε χαλαρά, με μια μόνο κουβέντα ή με μια κίνηση, ακόμα και με μια υποψία. Βοηθάει όλο αυτό στο να συνειδητοποιώ ότι όλο αυτό που ονομάζουμε καθημερινότητα και που μας φαίνεται βαρετό κρύβει μέσα του μικρές, ανεπαίσθητες, επαναστάσεις, που μας αλλάζουν τον προορισμό, τον τρόπο σκέψης αλλά και την ίδια μας τη ζωή γενικότερα.
Κάτι που ξεκινά σαν αστείο, που εξελίσσεται ως τέτοιο και που εσύ, άθελα σου, το παίρνεις σοβαρά και οργανώνεις ακόμα και την καθημερινότητά σου με βάση αυτό, έρχεται μια στιγμή που διαλύεται και αναγκάζεσαι να κοιτάξεις πίσω και να δεις που το ‘χασές… Αν το είχες ποτέ υπό έλεγχο. Ένα αστείο, ένα παιχνίδι με δυο φανταστικούς χαρακτήρες που πλάθονται μόνο για τις ανάγκες του. Κι όταν το παιχνίδι τελειώνει, και η ζωή σου χτυπάει την πόρτα, διαπιστώνεις ότι μέσα από αυτό κέρδισες πάρα πολλά. Έμαθες πράγματα, βελτίωσες συμπεριφορές και αντιδράσεις, διδάχτηκες την τέχνη της υπομονής. Όλα αυτά σε βοηθούν να είσαι καλύτερος στη ζωή σου στο εξής.
Κι εδώ ξεκινούν τα δύσκολα…
Καταλαβαίνεις ότι το παιχνίδι έχει τελειώσει. Θέλεις όμως να το αποδεχτείς; Ή θέλεις να συνεχιστεί και να σε αποσπά συνεχώς από την πραγματικότητα; Να κερδίζεις ή να χάνεις κάθε φορά πόντους σ’ αυτό αδιαφορώντας για ότι γίνεται γύρω σου;
Κι ο αντίπαλος, που τόσο καιρό παίζατε μαζί; Είναι έτοιμος να πανηγυρίσει την νίκη του και να ψάξει για άλλο αντίπαλο; Ή θα σταθεί στο ότι έπαιξε μέ ένα δυνατό παίχτη, που άθελα του, μετέτρεψε το παιχνίδι σε πραγματικότητα; Κι αν συμβεί το δεύτερο το μέλλον τι επιφυλάσσει;
Δεν ξέρω αν τέλειωσε ή όχι… Πάντως σήμερα διαπίστωσα ότι είμαι μέρος ενός παιχνιδιού που με χαρά δέχτηκα να παίξω, άσχετα αν μετά το πήρα στα σοβαρά. Και ίσως τελικά να το κερδίσω, ίσως να το χάσω. Ελπίζω, ωστόσο, με τον αντιπαλό μου να μείνουμε φίλοι, να γελάμε μαζί, να παίζουμε μαζί, να μου γκρινιάζει και να μπορώ να του λέω όσα θέλω να του πω χωρίς τρίτες σκέψεις…
11.11.10
Αποχή… λύση ή πρόβλημα;
Γιατί όλοι οι πολιτικοί όλων των κομματικών εκφάνσεων τρέμουν τόσο πολύ την αποχή; Να έχουν διαβάσει το Περί φωτίσεως του Σαραμάγκου λίγο δύσκολο το βλέπω. Ο προφητικός Πορτογάλος έστησε το μύθο του με αφορμή κάποιες δημοτικές εκλογές, κάπου, κάποτε και έβαλε έναν λαό να ψηφίζει κατά 70% λευκό προκαλώντας σοκ στην πολιτική ηγεσία του τόπου, η οποία φοβισμένη από το αποτέλεσμα, προκηρύσσει επανάληψη των εκλογών. Αυτή τη φορά η λευκή ψήφος αγγίζει το 83%. Η κυβέρνηση θορυβημένη , χαρακτηρίζει την στάση των πολιτών «καθαρή και απροκάλυπτη τρομοκρατία», αναστέλλει το Σύνταγμα και κηρύσσει στρατιωτικό νόμο. Εγκαταλείπει την πόλη μαζί με τις αρχές ασφαλείας, νομίζοντας ότι θα προκληθεί χάος. Η πόλη όμως θα λειτουργήσει: οι κάτοικοι θα αυτο-οργανωθούν και η κοινωνία θα επιβιώσει. Οι ιθύνοντες πανικόβλητοι, επιστρέφουν και με τους πάσης φύσεως μηχανισμούς θα επαναφέρουν τη «δημοκρατική ομαλότητα».
“Απέχω, άρα υπάρχω” της Μαρίας Χούκλη, protagon.gr
Η παραπάνω παράγραφος, περιγράφει το αυτονόητο. Ότι δηλαδή το δικαίωμα της ψήφου δεν προυποθέτει να ψηφίσεις κάποιο κόμμα. Σου δίνεται πάντα η δυνατότητα να επιλέξεις το λευκό ψηφοδέλτιο. Γιατί το λεύκο είναι άποψη…
Αντίθετα, το να απέχεις δεν αποτελεί πολιτική στάση. Αν θες να έχεις τη συνείδησή σου καθάρη δεν επιλέγεις να απέχεις. Η ψήφος έχει 2 πολύ σημαντικές ιδιότητες, αποτελεί υποχρέωση των πολιτών, αλλά αποτελεί και αναπόσπαστο δικαίωμά τους. Αποτελεί τη δύναμή τους. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αν κάποιος επιλέξει την αποχή, δεν απέχει της υποχρέωσης αλλά απέχει του δημοκρατικού του δικαιώματος, να δώσει το μήνυμα που επιθυμεί σε όποιον επιθυμεί.
Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι…
Στην Αθήνα του Νικήτα Κακλαμάνη η αποχή άγγιξε το 50%(μπορεί και παραπάνω). Ωστόσο κανείς δεν προβληματίστηκε από αυτό. Πιο πολύ τους προβλημάτισαν, όλους, οι επιλογές όσων τελικά ψήφισαν παρά η στάση όσων απείχαν. Τον ίδιο τον δήμαρχο τον προβληματίζει το χαμηλό του ποσοστό, τους πολίτες τους προβληματίζει η εγκληματικότητα κι αυτό το εκφράζουν δίνοντας έδρες στους χρυσαυγίτες, ενώ στο ΠΑΣΟΚ βλέπουν, ανέλπιστα σχεδόν, να τους βγαίνει η επιλογή Καμίνη. Βοηθάει σε αυτό και το άδειασμα του Ν. Κακλαμάνη από τη Ν.Δ. λόγω των καλών πολιτικών του σχέσεων με τη Ντόρα Μπακογιάννη. Δεν είναι τυχαίο ότι, παρασκηνιακά, πολλά μεγαλοστελέχη της δεξιάς παράταξης μιλούν υπέρ της υποψηφιότητας Καμίνη!
Και αναρωτιέται κανείς… Αυτά είναι τα πραγματικά ζητήματα των εκλογών; Από ότι φαίνεται ναι. Και φαίνεται έτσι γιατί κάποιοι έκαναν άποψη την αποχή και κρύβονται πίσω από αυτήν, αποκλείοντας ουσιαστικά τον εαυτό τους απο το δικαίωμα του εκλέγειν. Και έρχομαι τώρα στο απόσπασμα που παραθέτω στην αρχή… Διαπιστώνει κανείς από όσους απείχαν ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα των εκλογών στην Αθήνα αν αντί να απουσιάζουν, αποφάσιζαν να ρίξουν λευκό; Ποιος θα νοιαζόταν ύστερα για τον Νικήτα, για τον Καμίνη, για τους χρυσαυγίτες και τα εσωτερικά της δεξιάς;
Ανέκαθεν στη χώρα αυτή μας αρέσει να αντιδράμε σε όλα, ίσως αυτή η αγωνία μας να αντιδράσουμε να είναι και η αιτία που αντιδράμε με λάθος τρόπο. Ίσως πάλι η αποχή να μας φάνηκε πιο εύκολη λύση από το λευκό γιατί ήταν μια ζεστή Κυριακή, ευκαιρία για εκδρομή ή για τεμπελιά, χάριν της οποίας κάναμε την αποχή πρόφαση…
24.10.10
Πολιτική διαφήμιση... στο διαδίκτυο!
Στη μέση μιας ακόμα προεκλογικής μάχης, κι ενώ οι υποψήφιοι είναι πια γνωστοί και τρέχουν ολημερίς να κοινοποιήσουν την υποψηφιότητά τους σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο, είναι χρήσιμο και ενδιαφέρον να εξετάσουμε μια νέα πτυχή της επικοινωνίας των πολιτευόμενων με τους πολίτες. Ένα μέσο, το οποίο χρησιμοποιήθηκε πολύ και πέρυσι στις Εθνικές Εκλογές. Το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Φέτος, σε αντίθεση με πέρυσι, το διαδίκτυο εντάχθηκε στη νομοθετική ρύθμιση που αφορά τις προεκλογικές εμφανίσεις των υποψηφίων. Τον Οκτώβρη του 2009 αυτό δεν είχε συμβεί. Διαπιστώνει λοιπόν κανείς ότι εφόσον υπόκειται σε κανόνες η προβολή, και στο διαδίκτυο, των πολιτικών προσώπων καλό είναι δούμε μερικά χρήσιμα πραγματάκια. Οδηγίες, τόσο για εμάς τους ψηφοφόρους όσο και για όλους εκείνους που διεκδικούν την ψήφο μας.
Το πρώτο σκέλος αφορά την παρουσία των υποψηφίων σε διάφορα δημοσιογραφικά site, portals αλλά και στα, περίφημα πλέον, μπλογκς. Για τα μεν sites και portals που φέρουν δημοσιογραφική σφραγίδα, δηλαδή λειτουργούν υπό την αιγίδα κάποιου δημοσιογραφικού οργανισμού ή έχουν την υπογραφή κάποιου δημοσιογράφου, ο νόμος επιτρέπει μία εμφάνιση για κάθε υποψήφιο σε κάθε ένα από αυτά. Εδώ πρέπει να πούμε ότι σε ότι αφορά το διαδίκτυο αυτό είναι το μοναδικό σημείο που ο νόμος είναι ξεκάθαρος. Κάθε υποψήφιος μπορεί να κάνει την εμφάνισή του σε δημοσιογραφικό url μόνο ΜΙΑ φορά. Είτε αυτή είναι γραπτή συνέντευξη, είτε είναι ηχητική συνέντευξη είτε είναι βίντεο, ζωντανό η μαγνητοσκοπημένο. Όσο για τα μπλογκς (ιστολόγιο είναι η ελληνική λέξη, που είναι ομορφότερη και πιο εύηχη.) από εδώ αρχίζει το μπέρδεμα! Κι αυτό γιατί αν το ιστολόγιο είναι επώνυμο, και φέρει την υπογραφή κάποιου δημοσιογράφου, τότε και στο ιστολόγιο αυτό ισχύει ότι ισχύει και για τα λοιπά δημοσιογραφικά sites, άσχετα αν αποτελεί προσωπικό χώρο του δημοσιογράφου. Αν όμως είναι ανώνυμο ή έχει ένα οποιοδήποτε όνομα τότε μπορεί ελεύθερα να φιλοξενεί όσες αναρτήσεις επιθυμεί για κάθε πολιτικό πρόσωπο. Το ζήτημα όμως που προκύπτει, έχει να κάνει με τις παραπομπές. Ας δούμε ένα παράδειγμα. Ένα μεγάλο ιστολόγιο, ενός μεγάλου αρθρογράφου καθημερινής εφημερίδας, στρατευμένα κάθε μέρα δημοσιεύει και μια παραπομπή, σε άλλο site κάθε φορά, με το ίδιο όμως θέμα. Την προβολή ενός συγκεκριμένου προσώπου. Πρόβλεψη στο νόμο για τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει, και φυσικά η δουλειά του υποψηφίου γίνεται με τον καλύτερο τρόπο!
Το άλλο κομμάτι της επικοινωνίας μέσω διαδικτύου είναι τα κοινωνικά δίκτυα, και επειδή στην Ελλάδα δεν έχουμε άλλα διαδεδομένα, θα μιλήσουμε για το Facebook. Στο Facebook κάθε χρήστης διατηρεί ένα προφίλ, στο οποίο μοιράζεται πληροφορίες, με γνωστούς και φίλους. Νέοι, συνήθως, πολιτικοί το χρησιμοποιούν και για τον προεκλογικό τους αγώνα. Και φυσικά οι δημοσιογράφοι το χρησιμοποιούν στη δουλειά τους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κάποια κανάλια βαφτίζουν ως είδηση την κάθε ανανέωση της κατάστασης διάσημων Ελλήνων. Ανανεώσεις του τύπου "Μύκονο για το διήμερο γιατί έχω κουραστεί" γίνονται τετράλεπτα τηλεοπτικά ρεπορτάζ! Δεν βρίσκω κάτι κακό σ' αυτό και το ξεπερνάω, διότι σε ένα χώρο που υποτίθεται είναι προσωπικός αλλά κάθε ένας δημοσιογράφος μπορεί να έχει χιλιάδες θαυμαστές ή "φίλους" που δεν γνώρισε ποτέ υπάρχουν άλλα πράγματα χειρότερα από την κατασκευασμένη είδηση. Η προπαγάνδα για συγκεκριμένα πρόσωπα, που δεν αποτρέπεται νομικά, είναι μια πιθανότητα, κι αν λάβουμε υπόψιν μας ότι το Facebook δεν έχει μόνο σκεπτόμενους χρήστες, είναι μια επικίνδυνη πιθανότητα. Έτσι λοιπόν είναι σωστή η επέκταση του νόμου και στο διαδίκτυο, ωστόσο τα λάθη και οι παραλείψεις θα πρέπει να διορθωθούν, για να διεξάγονται οι εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε ένα αρραγές επικοινωνιακό πλαίσιο ισονομίας.
Σε ότι αφορά τους υποψήφιους τώρα, καλό είναι στο Facebook να δημιουργούμε μια Σελίδα Θαυμαστών για την προεκλογική μας εκστρατεία, και να αφήνουμε το προσωπικό μας προφίλ έξω από την πολιτική μας δράση. Εκεί απλά ανακοινώστε την υποψηφιότητά σας... Μαζί με τη Σελίδα Θαυμαστών του Facebook δημιουργήστε και ένα προσωπικό ιστολόγιο, στο οποίο δεν υπάρχει νομικός περιορισμός, και μ' αυτά τα δύο "όπλα" επικοινωνήστε τα πολιτικά σας πιστεύω και τη δράση σας.
Και κάτι ακόμα, τελευταίο. Η πολιτική διαφήμιση στο διαδίκτυο μέσω banner επιτρέπεται ακόμα, και χωρίς περιορισμούς. Ωστόσο εδώ θα σας δώσω μια συμβουλή: Αν φτιάξετε ένα τέτοιο, και δημοσιευτεί σε κάποιο site φροντίστε να αρμόζει στην αισθητική και στο περιεχόμενο του. Επίσης προσέξτε να διαφημίζει το προσωπικό σας ιστολόγιο η τη Σελίδα σας στο Facebook, γιατί απευθύνεστε σε κόσμο που δεν τον ενδιαφέρει αν την Τρίτη 7 το απόγευμα μιλάτε στην πλατεία. Τον απασχολεί ελάχιστα το προεκλογικό παιχνίδι και θα κάνει το πιο απλό πράγμα που μπορεί, να επισκεφτεί το διαδικτυακό σας τόπο για να μάθει περισσότερα για εσάς...
Φέτος, σε αντίθεση με πέρυσι, το διαδίκτυο εντάχθηκε στη νομοθετική ρύθμιση που αφορά τις προεκλογικές εμφανίσεις των υποψηφίων. Τον Οκτώβρη του 2009 αυτό δεν είχε συμβεί. Διαπιστώνει λοιπόν κανείς ότι εφόσον υπόκειται σε κανόνες η προβολή, και στο διαδίκτυο, των πολιτικών προσώπων καλό είναι δούμε μερικά χρήσιμα πραγματάκια. Οδηγίες, τόσο για εμάς τους ψηφοφόρους όσο και για όλους εκείνους που διεκδικούν την ψήφο μας.
Το πρώτο σκέλος αφορά την παρουσία των υποψηφίων σε διάφορα δημοσιογραφικά site, portals αλλά και στα, περίφημα πλέον, μπλογκς. Για τα μεν sites και portals που φέρουν δημοσιογραφική σφραγίδα, δηλαδή λειτουργούν υπό την αιγίδα κάποιου δημοσιογραφικού οργανισμού ή έχουν την υπογραφή κάποιου δημοσιογράφου, ο νόμος επιτρέπει μία εμφάνιση για κάθε υποψήφιο σε κάθε ένα από αυτά. Εδώ πρέπει να πούμε ότι σε ότι αφορά το διαδίκτυο αυτό είναι το μοναδικό σημείο που ο νόμος είναι ξεκάθαρος. Κάθε υποψήφιος μπορεί να κάνει την εμφάνισή του σε δημοσιογραφικό url μόνο ΜΙΑ φορά. Είτε αυτή είναι γραπτή συνέντευξη, είτε είναι ηχητική συνέντευξη είτε είναι βίντεο, ζωντανό η μαγνητοσκοπημένο. Όσο για τα μπλογκς (ιστολόγιο είναι η ελληνική λέξη, που είναι ομορφότερη και πιο εύηχη.) από εδώ αρχίζει το μπέρδεμα! Κι αυτό γιατί αν το ιστολόγιο είναι επώνυμο, και φέρει την υπογραφή κάποιου δημοσιογράφου, τότε και στο ιστολόγιο αυτό ισχύει ότι ισχύει και για τα λοιπά δημοσιογραφικά sites, άσχετα αν αποτελεί προσωπικό χώρο του δημοσιογράφου. Αν όμως είναι ανώνυμο ή έχει ένα οποιοδήποτε όνομα τότε μπορεί ελεύθερα να φιλοξενεί όσες αναρτήσεις επιθυμεί για κάθε πολιτικό πρόσωπο. Το ζήτημα όμως που προκύπτει, έχει να κάνει με τις παραπομπές. Ας δούμε ένα παράδειγμα. Ένα μεγάλο ιστολόγιο, ενός μεγάλου αρθρογράφου καθημερινής εφημερίδας, στρατευμένα κάθε μέρα δημοσιεύει και μια παραπομπή, σε άλλο site κάθε φορά, με το ίδιο όμως θέμα. Την προβολή ενός συγκεκριμένου προσώπου. Πρόβλεψη στο νόμο για τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει, και φυσικά η δουλειά του υποψηφίου γίνεται με τον καλύτερο τρόπο!
Το άλλο κομμάτι της επικοινωνίας μέσω διαδικτύου είναι τα κοινωνικά δίκτυα, και επειδή στην Ελλάδα δεν έχουμε άλλα διαδεδομένα, θα μιλήσουμε για το Facebook. Στο Facebook κάθε χρήστης διατηρεί ένα προφίλ, στο οποίο μοιράζεται πληροφορίες, με γνωστούς και φίλους. Νέοι, συνήθως, πολιτικοί το χρησιμοποιούν και για τον προεκλογικό τους αγώνα. Και φυσικά οι δημοσιογράφοι το χρησιμοποιούν στη δουλειά τους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κάποια κανάλια βαφτίζουν ως είδηση την κάθε ανανέωση της κατάστασης διάσημων Ελλήνων. Ανανεώσεις του τύπου "Μύκονο για το διήμερο γιατί έχω κουραστεί" γίνονται τετράλεπτα τηλεοπτικά ρεπορτάζ! Δεν βρίσκω κάτι κακό σ' αυτό και το ξεπερνάω, διότι σε ένα χώρο που υποτίθεται είναι προσωπικός αλλά κάθε ένας δημοσιογράφος μπορεί να έχει χιλιάδες θαυμαστές ή "φίλους" που δεν γνώρισε ποτέ υπάρχουν άλλα πράγματα χειρότερα από την κατασκευασμένη είδηση. Η προπαγάνδα για συγκεκριμένα πρόσωπα, που δεν αποτρέπεται νομικά, είναι μια πιθανότητα, κι αν λάβουμε υπόψιν μας ότι το Facebook δεν έχει μόνο σκεπτόμενους χρήστες, είναι μια επικίνδυνη πιθανότητα. Έτσι λοιπόν είναι σωστή η επέκταση του νόμου και στο διαδίκτυο, ωστόσο τα λάθη και οι παραλείψεις θα πρέπει να διορθωθούν, για να διεξάγονται οι εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε ένα αρραγές επικοινωνιακό πλαίσιο ισονομίας.
Σε ότι αφορά τους υποψήφιους τώρα, καλό είναι στο Facebook να δημιουργούμε μια Σελίδα Θαυμαστών για την προεκλογική μας εκστρατεία, και να αφήνουμε το προσωπικό μας προφίλ έξω από την πολιτική μας δράση. Εκεί απλά ανακοινώστε την υποψηφιότητά σας... Μαζί με τη Σελίδα Θαυμαστών του Facebook δημιουργήστε και ένα προσωπικό ιστολόγιο, στο οποίο δεν υπάρχει νομικός περιορισμός, και μ' αυτά τα δύο "όπλα" επικοινωνήστε τα πολιτικά σας πιστεύω και τη δράση σας.
Και κάτι ακόμα, τελευταίο. Η πολιτική διαφήμιση στο διαδίκτυο μέσω banner επιτρέπεται ακόμα, και χωρίς περιορισμούς. Ωστόσο εδώ θα σας δώσω μια συμβουλή: Αν φτιάξετε ένα τέτοιο, και δημοσιευτεί σε κάποιο site φροντίστε να αρμόζει στην αισθητική και στο περιεχόμενο του. Επίσης προσέξτε να διαφημίζει το προσωπικό σας ιστολόγιο η τη Σελίδα σας στο Facebook, γιατί απευθύνεστε σε κόσμο που δεν τον ενδιαφέρει αν την Τρίτη 7 το απόγευμα μιλάτε στην πλατεία. Τον απασχολεί ελάχιστα το προεκλογικό παιχνίδι και θα κάνει το πιο απλό πράγμα που μπορεί, να επισκεφτεί το διαδικτυακό σας τόπο για να μάθει περισσότερα για εσάς...
11.10.10
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ...
Άλλος ένας δολοφόνος καταλήγει σήμερα στη φυλακή... Σε μια ευνομούμενη κοινωνία αυτό δεν αποτελεί είδηση, και η χώρα μας ξέρει καλά να τιμωρεί το έγκλημα, εάν αυτό δεν είναι οικονομικό. Άρα λοιπόν δεν υπάρχει είδηση... Σωστά;
Λάθος...
Γιατί η δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη, στα Εξάρχεια εκείνη τη νύχτα δεν ήταν μια δολοφονία του σωρού. Δεν ήταν ακόμα ένα έγκλημα πάθους. Ήταν η πρώτη απόδειξη της κοινωνικοπολιτικής πτώσης της Ελλάδας που επέσυρε και την οικονομική της πτώση. Ήταν η στιγμή που στο πρόσωπο ενός μπάτσου ο ελληνικός λαός είδε την κατάντια του. Είδε ότι δεν κινδύνευε να χάσει τις αξίες του, αλλά τις είχε ήδη χάσει... Αντέδρασε, ο Έλληνας, για πρώτη φορά στα χρονικά...
Έσπασε, έκαψε, διαδήλωσε, έβρισε, έκλαψε... Έκανε τη χώρα του πρώτο θέμα για πολλές μέρες σε όλο τον κόσμο. Ακόμα και τώρα μνημονεύουν τα ξένα δίκτυα εκείνη την αντίδραση του ελληνικού λαού. Στο σύνολο του...
Δεν είναι όλα τα παιδιά αθώα, ούτε όλοι οι αστυνομικοί κακοί... Η συγκυρία ωστόσο έφερε ένα αθώο παιδί τετ α τετ με ένα κακό μπάτσο... Τα υπόλοιπα είναι ιστορία... Ο ίδιος ο Αλέξης θα προτιμούσε να ζήσει ως τα βαθιά γεράματα, η οικογένειά του το ίδιο, αλλά και όλοι εμείς. Κανείς δεν θέλει να χάνονται άδικα μικρά παιδιά. Αλλά η μικρή εκείνη επανάσταση του Δεκέμβρη θα μείνει στην ιστορία δίπλα στη φωτογραφία του πιτσιρικά, για να θυμίζει ότι ο Έλληνας, ξέρει και πρέπει να αντιδρά στα κακώς κείμενα...
Λάθος...
Γιατί η δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη, στα Εξάρχεια εκείνη τη νύχτα δεν ήταν μια δολοφονία του σωρού. Δεν ήταν ακόμα ένα έγκλημα πάθους. Ήταν η πρώτη απόδειξη της κοινωνικοπολιτικής πτώσης της Ελλάδας που επέσυρε και την οικονομική της πτώση. Ήταν η στιγμή που στο πρόσωπο ενός μπάτσου ο ελληνικός λαός είδε την κατάντια του. Είδε ότι δεν κινδύνευε να χάσει τις αξίες του, αλλά τις είχε ήδη χάσει... Αντέδρασε, ο Έλληνας, για πρώτη φορά στα χρονικά...
Έσπασε, έκαψε, διαδήλωσε, έβρισε, έκλαψε... Έκανε τη χώρα του πρώτο θέμα για πολλές μέρες σε όλο τον κόσμο. Ακόμα και τώρα μνημονεύουν τα ξένα δίκτυα εκείνη την αντίδραση του ελληνικού λαού. Στο σύνολο του...
Δεν είναι όλα τα παιδιά αθώα, ούτε όλοι οι αστυνομικοί κακοί... Η συγκυρία ωστόσο έφερε ένα αθώο παιδί τετ α τετ με ένα κακό μπάτσο... Τα υπόλοιπα είναι ιστορία... Ο ίδιος ο Αλέξης θα προτιμούσε να ζήσει ως τα βαθιά γεράματα, η οικογένειά του το ίδιο, αλλά και όλοι εμείς. Κανείς δεν θέλει να χάνονται άδικα μικρά παιδιά. Αλλά η μικρή εκείνη επανάσταση του Δεκέμβρη θα μείνει στην ιστορία δίπλα στη φωτογραφία του πιτσιρικά, για να θυμίζει ότι ο Έλληνας, ξέρει και πρέπει να αντιδρά στα κακώς κείμενα...
27.9.10
Περί χρισμάτων, και εκλεκτών...
Ο Σεπτέμβρης μας αποχαιρετά σε λίγες μέρες και μαζί με το χειμωνιάτικο σκηνικό επιστρέφουμε και μεις στο ιστολόγιό μας, για να αναδείξουμε μέσα από τα κείμενα μας αλλά και τα δικά σας σχόλια, σημαντικά, πολιτικά και άλλα, θέματα που αφορούν λίγο ή πολύ την καθημερινότητά μας...
Σήμερα, και καθώς οι Αυτοδιοικητικές Εκλογές πλησιάζουν, θα μιλήσουμε για κάτι που δεν υπάρχει, ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να υπάρχει αφού σε κανέναν εκλογικό, ή άλλο, νόμο της χώρας μας δεν ορίζεται... Το χρίσμα!
Πολλά χρόνια τώρα, σε παλιότερες εκλογικές αναμετρήσεις τοπικού επιπέδου, βλέπαμε αλλά και εξακολουθούμε να βλέπουμε, το εξής: Διάφοροι υποψήφιοι, γνωστοί για την κομματική τους τοποθέτηση να αγωνιούν, αρκετό καιρό πριν τις κάλπες, αν θα πάρουν το χρίσμα από το κόμμα τους, ή αν αυτό θα πάει σε κάποιον συνδιεκδικητή του δημαρχιακού ή του νομαρχιακού θώκου. Ήξεραν ότι με αυτό το αβαντάζ, ο αγώνας τους θα αποκτούσε άλλη αίγλη, καλύτερα μέσα προώθησης και πλεονεκτήματα, ενώ γινόταν και ευκολότερη η προσέγγιση ψηφοφόρων.
Στις φετινές εκλογές υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά την οποία θα επισημάνω εδώ, πριν να προχωρήσω για να μην υπάρξουν αργότερα παρερμηνείες. Για πρώτη φορά φέτος, τίθεται σε λειτουργία το καλλικρατικό μοντέλο αυτοδιοίκησης, στο οποίο προβλέπεται η ψήφιση περιφερειαρχών αντί για τους νομάρχες που είχαμε μέχρι σήμερα, με αυξημένες αρμοδιότητες και με χαρτοφυλάκιο αντίστοιχο ενός υπουργείου. Γι΄αυτό θεωρώ ότι το χρίσμα από τα κόμματα είναι σε αυτή την περίπτωση αναγκαίο, γιατί οι υποψήφιοι αυτοί απευθύνονται σε μεγάλες ομάδες πληθυσμών όπου δεν υπάρχει τοπικιστικό στοιχείο...
Στους δήμους όμως τα δεδομένα είναι διαφορετικά... Για παράδειγμα σε μια μικρή, σχετικά, κοινωνία της τάξεως των 50χιλ. κατοίκων όλοι, λίγο ή πολύ, γνωρίζονται μεταξύ τους. Ο κάθε υποψήφιος είναι γνωστός για τις θέσεις του αλλά και για το κοινωνικό του background. Είναι εύκολο για τους ευσυνείδητους και πολιτικοποιημένους κατοίκους να σχηματίσουν άποψη υπέρ του ενός, ή υπέρ του άλλου. Να διαλέξουν το δήμαρχό τους, με βάση την προσφορά του στον τόπο, την παλιότερη εμπειρία του, τις θέσεις του σε θέματα της περιοχής αλλά και την πολιτική του απόχρωση, όπου αυτή είναι γνωστή και όπου μπορεί να φανεί χρήσιμη για την στήριξή του.
Και κάπου εκεί μπαίνουν στη μέση τα κόμματα για να διατηρήσουν την παράδοση που λέει ότι στις μεγάλους δήμους, το ΠΑΣΟΚ έχει δικό του υποψήφιο, η ΝΔ το ίδιο, το ΚΚΕ και τα υπόλοιπα κόμματα επίσης... Μπορεί κανείς να εξετάσει τα θετικά αυτής της διαδικασίας. Με αυτόν τον τρόπο χρηματοδοτούνται συνδυασμοί, παίρνουν χρώμα οι εκλογές και γίνεται και μια αναμέτρηση δυνάμεων μεταξύ των κομμάτων, όταν, το βράδυ των εκλογών, ο χάρτης παίρνει διάφορα χρώματα. Με αυτόν τον τρόπο βγαίνουν συμπεράσματα που αφορούν την κεντρική πολιτική σκηνή...
Μπορούν όμως τα κόμματα να εκμεταλλεύονται την ψήφο των πολιτών για τον τόπο τους, για τα δικά τους μικροπολιτικά παιχνίδια; Μπορεί ο Έλληνας πολίτης να απεμπλακεί από την πολιτική του τοποθέτηση και να ψηφίσει δήμαρχο κατά συνείδηση; Μπορούν οι εκλογές να είναι πραγματικά τοπικές;
Σε μια κοινωνία όπως η ελληνική, που η πολιτική τοποθέτηση είναι σχεδόν οπαδική, και το πράσινο, γαλάζιο, κόκκινο ή άλλο υπόβαθρο είναι το πρώτο κριτήριο του ψηφοφόρου, και ίσως το μοναδικό που επηρεάζει την τελική του απόφαση, η πολιτική του χρίσματος είναι πολιτική παρέμβασης όλων των κομμάτων στις τοπικές κοινωνίες, με τρόπο φασιστικό, αφού ενεργοποιούν τους οπαδούς τους άκριτα, υπέρ του χρωματισμένου υποψηφίου, την ίδια ώρα που οι συνυποψήφιοί του, πιθανόν να είναι, ικανότεροι από αυτόν, ή και το ίδιο ικανοί με αυτόν, ή και χρωματισμένοι πολιτικά με το ίδιο χρώμα, αλλά χωρίς το χρίσμα-ομπρέλα προστασίας του κόμματος στο οποίο αντιστοιχεί το χρώμα αυτό.
Σε αυτή τη λογική, και αφού πια για φέτος είναι αργά μιας και ανακοινώνονται ήδη παντού χρίσματα και υποψηφιότητες, θα ήταν καλό να εξετάσουμε το ενδεχόμενο της διεξαγωγής των επόμενων Δημοτικών Εκλογών, σε 3,5 χρόνια, χωρίς την εμπλοκή των πολιτικών κομμάτων. Να έχει ουσία και η μεταρρύθμιση που επέφερε ο Καλλικράτης, για πιο αυτοδύναμες τοπικές κοινωνίες!
Σήμερα, και καθώς οι Αυτοδιοικητικές Εκλογές πλησιάζουν, θα μιλήσουμε για κάτι που δεν υπάρχει, ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να υπάρχει αφού σε κανέναν εκλογικό, ή άλλο, νόμο της χώρας μας δεν ορίζεται... Το χρίσμα!
Πολλά χρόνια τώρα, σε παλιότερες εκλογικές αναμετρήσεις τοπικού επιπέδου, βλέπαμε αλλά και εξακολουθούμε να βλέπουμε, το εξής: Διάφοροι υποψήφιοι, γνωστοί για την κομματική τους τοποθέτηση να αγωνιούν, αρκετό καιρό πριν τις κάλπες, αν θα πάρουν το χρίσμα από το κόμμα τους, ή αν αυτό θα πάει σε κάποιον συνδιεκδικητή του δημαρχιακού ή του νομαρχιακού θώκου. Ήξεραν ότι με αυτό το αβαντάζ, ο αγώνας τους θα αποκτούσε άλλη αίγλη, καλύτερα μέσα προώθησης και πλεονεκτήματα, ενώ γινόταν και ευκολότερη η προσέγγιση ψηφοφόρων.
Στις φετινές εκλογές υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά την οποία θα επισημάνω εδώ, πριν να προχωρήσω για να μην υπάρξουν αργότερα παρερμηνείες. Για πρώτη φορά φέτος, τίθεται σε λειτουργία το καλλικρατικό μοντέλο αυτοδιοίκησης, στο οποίο προβλέπεται η ψήφιση περιφερειαρχών αντί για τους νομάρχες που είχαμε μέχρι σήμερα, με αυξημένες αρμοδιότητες και με χαρτοφυλάκιο αντίστοιχο ενός υπουργείου. Γι΄αυτό θεωρώ ότι το χρίσμα από τα κόμματα είναι σε αυτή την περίπτωση αναγκαίο, γιατί οι υποψήφιοι αυτοί απευθύνονται σε μεγάλες ομάδες πληθυσμών όπου δεν υπάρχει τοπικιστικό στοιχείο...
Στους δήμους όμως τα δεδομένα είναι διαφορετικά... Για παράδειγμα σε μια μικρή, σχετικά, κοινωνία της τάξεως των 50χιλ. κατοίκων όλοι, λίγο ή πολύ, γνωρίζονται μεταξύ τους. Ο κάθε υποψήφιος είναι γνωστός για τις θέσεις του αλλά και για το κοινωνικό του background. Είναι εύκολο για τους ευσυνείδητους και πολιτικοποιημένους κατοίκους να σχηματίσουν άποψη υπέρ του ενός, ή υπέρ του άλλου. Να διαλέξουν το δήμαρχό τους, με βάση την προσφορά του στον τόπο, την παλιότερη εμπειρία του, τις θέσεις του σε θέματα της περιοχής αλλά και την πολιτική του απόχρωση, όπου αυτή είναι γνωστή και όπου μπορεί να φανεί χρήσιμη για την στήριξή του.
Και κάπου εκεί μπαίνουν στη μέση τα κόμματα για να διατηρήσουν την παράδοση που λέει ότι στις μεγάλους δήμους, το ΠΑΣΟΚ έχει δικό του υποψήφιο, η ΝΔ το ίδιο, το ΚΚΕ και τα υπόλοιπα κόμματα επίσης... Μπορεί κανείς να εξετάσει τα θετικά αυτής της διαδικασίας. Με αυτόν τον τρόπο χρηματοδοτούνται συνδυασμοί, παίρνουν χρώμα οι εκλογές και γίνεται και μια αναμέτρηση δυνάμεων μεταξύ των κομμάτων, όταν, το βράδυ των εκλογών, ο χάρτης παίρνει διάφορα χρώματα. Με αυτόν τον τρόπο βγαίνουν συμπεράσματα που αφορούν την κεντρική πολιτική σκηνή...
Μπορούν όμως τα κόμματα να εκμεταλλεύονται την ψήφο των πολιτών για τον τόπο τους, για τα δικά τους μικροπολιτικά παιχνίδια; Μπορεί ο Έλληνας πολίτης να απεμπλακεί από την πολιτική του τοποθέτηση και να ψηφίσει δήμαρχο κατά συνείδηση; Μπορούν οι εκλογές να είναι πραγματικά τοπικές;
Σε μια κοινωνία όπως η ελληνική, που η πολιτική τοποθέτηση είναι σχεδόν οπαδική, και το πράσινο, γαλάζιο, κόκκινο ή άλλο υπόβαθρο είναι το πρώτο κριτήριο του ψηφοφόρου, και ίσως το μοναδικό που επηρεάζει την τελική του απόφαση, η πολιτική του χρίσματος είναι πολιτική παρέμβασης όλων των κομμάτων στις τοπικές κοινωνίες, με τρόπο φασιστικό, αφού ενεργοποιούν τους οπαδούς τους άκριτα, υπέρ του χρωματισμένου υποψηφίου, την ίδια ώρα που οι συνυποψήφιοί του, πιθανόν να είναι, ικανότεροι από αυτόν, ή και το ίδιο ικανοί με αυτόν, ή και χρωματισμένοι πολιτικά με το ίδιο χρώμα, αλλά χωρίς το χρίσμα-ομπρέλα προστασίας του κόμματος στο οποίο αντιστοιχεί το χρώμα αυτό.
Σε αυτή τη λογική, και αφού πια για φέτος είναι αργά μιας και ανακοινώνονται ήδη παντού χρίσματα και υποψηφιότητες, θα ήταν καλό να εξετάσουμε το ενδεχόμενο της διεξαγωγής των επόμενων Δημοτικών Εκλογών, σε 3,5 χρόνια, χωρίς την εμπλοκή των πολιτικών κομμάτων. Να έχει ουσία και η μεταρρύθμιση που επέφερε ο Καλλικράτης, για πιο αυτοδύναμες τοπικές κοινωνίες!
11.6.10
Νότια Αφρική: Διοργανώτρια... Θύμα!
Το 1492 ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική... Η FIFA ανακάλυψε την Αφρική το 2010. Σε μια χώρα που το 42% του πληθυσμού ζει με 100 ευρώ μηνιάτικο ενώ πολλοί τη βγάζουν με 2 ευρώ την ημέρα, παρατηρείται από την ημέρα της ανάθεσης του Μουντιάλ μέχρι σήμερα μια επέλαση χορηγών και τεχνικών εταιρειών που έδωσαν μια πρόσκαιρη αίγλη στη χώρα. Μια λάμψη που δεν θα σβήσει με το τέλος των αγώνων. Έχει ήδη σβήσει... Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι ήδη το εργατικό δυναμικό που κατασκεύασε τα γήπεδα της διοργάνωσης, έχει ήδη απολυθεί και βρίσκεται σε αναζήτηση εργασίας.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι άσχετα με το θέμα μας, ούτε τυχαίες αναφορές. Στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη, φθηνή παραγωγή ταλέντων δεν υπάρχει πουθενά, στο βαθμό που υπάρχει στη μαύρη ήπειρο. Το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο ήδη έχει αντιληφθεί την αξία του χρήματος, και απαιτεί τρελά ποσά για να εξάγει ταλέντο. Ταυτόχρονα, στην Ευρώπη οι κάνουλες κλείνουν και οι μεγάλες μεταγραφές εξαρτώνται μόνο από τα κέφια του Αμπράμοβιτς, ή από τις ορέξεις του Μοράτι και του εκάστοτε προέδρου της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα.
Έτσι, μας μένει η Αφρική... Μια ήπειρος που το ταλέντο αφθονεί, και το χρήμα δεν είναι κινητήρια δύναμη. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο αναζητούσε τόσο καιρό η FIFA μια χώρα να σηκώσει το, δυσβάσταχτο, βάρος ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Θύμα της, κατά τη γνώμη μου, η Νότια Αφρική. Μένει να δούμε αν, αφού τελειώσει το Μουντιάλ, θα αλλάξει κάτι εκεί, ή στην ήπειρο γενικότερα...
ΥΓ1: πρέπει κάτι να γίνει με τις βουβουζέλες, δεν νομίζετε?
ΥΓ2: φαβορί εκ προοιμίου είναι η Βραζιλία, εγώ τα λεφτά μου θα τα βάλω στους Άγγλους, που για πρώτη φορά μου δείχνουν ότι μπορούν...
Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο http://pagkosmio2010.blogspot.com/ ,μια φιλόδοξη προσπάθεια που ξεκίνησε για το Παγκόσμιο Κύπελλο 2010!
Όλα τα παραπάνω δεν είναι άσχετα με το θέμα μας, ούτε τυχαίες αναφορές. Στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό χάρτη, φθηνή παραγωγή ταλέντων δεν υπάρχει πουθενά, στο βαθμό που υπάρχει στη μαύρη ήπειρο. Το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο ήδη έχει αντιληφθεί την αξία του χρήματος, και απαιτεί τρελά ποσά για να εξάγει ταλέντο. Ταυτόχρονα, στην Ευρώπη οι κάνουλες κλείνουν και οι μεγάλες μεταγραφές εξαρτώνται μόνο από τα κέφια του Αμπράμοβιτς, ή από τις ορέξεις του Μοράτι και του εκάστοτε προέδρου της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα.
Έτσι, μας μένει η Αφρική... Μια ήπειρος που το ταλέντο αφθονεί, και το χρήμα δεν είναι κινητήρια δύναμη. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο αναζητούσε τόσο καιρό η FIFA μια χώρα να σηκώσει το, δυσβάσταχτο, βάρος ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Θύμα της, κατά τη γνώμη μου, η Νότια Αφρική. Μένει να δούμε αν, αφού τελειώσει το Μουντιάλ, θα αλλάξει κάτι εκεί, ή στην ήπειρο γενικότερα...
ΥΓ1: πρέπει κάτι να γίνει με τις βουβουζέλες, δεν νομίζετε?
ΥΓ2: φαβορί εκ προοιμίου είναι η Βραζιλία, εγώ τα λεφτά μου θα τα βάλω στους Άγγλους, που για πρώτη φορά μου δείχνουν ότι μπορούν...
Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο http://pagkosmio2010.blogspot.com/ ,μια φιλόδοξη προσπάθεια που ξεκίνησε για το Παγκόσμιο Κύπελλο 2010!
8.6.10
ΠΑΣΟΚ... δεν πλήττεις ποτέ!
Αφορμή για το άρθρο, στην μέση της εξεταστικής παρακαλώ, στάθηκε ένα όνομα: Άκης... Κι αν στους ΠΑΣΟΚους τις τελευταίες 10 μέρες το όνομα αυτό προκαλεί αποστροφή, είναι χρήσιμο να εξετάσουμε την ιστορική διαδρομή του Άκη και του κάθε Άκη, του κάθε Μαντέλη και του κάθε Τσουκάτου (της Πόπης, χρόνια της πολλά).
Σήμερα, διάβασα μια πολύ ωραία, άναρχη και όχι τόσο βελούδινη, αντιπαράθεση σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να μνημονεύονται οι παλαιότερες κυβερνήσεις. Ένας φίλος (Άκης και αυτός) είπε ότι δεν υπήρξε κόμμα Σημίτης που κυβέρνησε, αλλά ΠΑΣΟΚ. Σωστό. Εν μέρει... Δυστυχώς η ευτυχώς, οι καιροί αλλάζουν, ο κόσμος προχωρά, το πολιτικό σύστημα εξελίσσεται και μοιραία και τα κόμματα υπόκεινται σε αλλαγές, σχηματικές, ιδεολογικές, κτιριακές ή άλλες. Ο ίδιος ο Άκης(ο φίλος) άλλωστε σε μια μετέπειτα απόστροφή του λέει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, άσχετα από τον τίτλο του...
Το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε 20 χρόνια αυτή τη χώρα. Λάθη τραγικά έγιναν και επί Ανδρέα και επί Σημίτη. Λάθη γίνονται και τώρα. Λάθη δεν κάνει μόνο αυτός που δεν κάνει τίποτα(αυτό κάτι μου θυμίζει). Είναι σημαντικό να ξεχωρίζουμε τα λάθη και να εξετάζουμε τις προθέσεις. Θεωρώ σαφές ότι για κάποιους πολιτικούς ήταν όνειρο ζωής η καλοπέραση μετα τα 65, με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα. Επίσης θεωρώ σαφές ότι δεν ήταν για όλους αυτός ο σκοπός. Φτωχότερος δεν έφυγε κανείς από την πολιτική, κι αν κάποιος υποστηρίξει το αντίθετο είναι μεγάλος ψεύτης... Υπήρξαν όμως για κάθε Τσοχατζόπουλο, ή Μαντέλη, ή Τσουκάτο, άνθρωποι αξιομνημόνευτοι για το έργο τους.
Είναι χρήσιμο να εξετάζουμε το παρελθόν και να διδασκόμαστε από τα λάθη που κάναμε τότε, για να μην ξανακάνουμε τα ίδια. Πρέπει να δώσουν εξηγήσεις όλοι εκείνοι οι οποίοι, αποδεδειγμένα, κέρδισαν εις βάρος της Ελλάδας. Πιο ειδικά, για το ΠΑΣΟΚ, πρέπει να δίνουν εξηγήσεις όσοι παρανόμησαν υπό την προστασία του. Ωστόσο, καλό είναι να αποφεύγονται οι γενικεύσεις και τα αναθέματα. Ναι, κυβερνούσε ο Σημίτης, ναι κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ, ναι, ναι, ναι... Το point δεν βρίσκεται στο αν η κυβέρνηση ήταν υπό τον πρωθυπουργό ή υπό το κόμμα(αν και η ιστορία των σχολικών μας χρόνων μόνο ονόματα πολιτικών ανασύρει, και όχι κομμάτων). Βρίσκεται στην δική μας διάθεση, να ξεχωρίσουμε τα καλά μέσα στην ασχήμια, τα άσχημα μέσα στο κάλλος, ή να αναθεματίσουμε γενικότερα...
Η συζήτηση/αφορμή βρίσκεται εδώ
Σήμερα, διάβασα μια πολύ ωραία, άναρχη και όχι τόσο βελούδινη, αντιπαράθεση σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να μνημονεύονται οι παλαιότερες κυβερνήσεις. Ένας φίλος (Άκης και αυτός) είπε ότι δεν υπήρξε κόμμα Σημίτης που κυβέρνησε, αλλά ΠΑΣΟΚ. Σωστό. Εν μέρει... Δυστυχώς η ευτυχώς, οι καιροί αλλάζουν, ο κόσμος προχωρά, το πολιτικό σύστημα εξελίσσεται και μοιραία και τα κόμματα υπόκεινται σε αλλαγές, σχηματικές, ιδεολογικές, κτιριακές ή άλλες. Ο ίδιος ο Άκης(ο φίλος) άλλωστε σε μια μετέπειτα απόστροφή του λέει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, άσχετα από τον τίτλο του...
Το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε 20 χρόνια αυτή τη χώρα. Λάθη τραγικά έγιναν και επί Ανδρέα και επί Σημίτη. Λάθη γίνονται και τώρα. Λάθη δεν κάνει μόνο αυτός που δεν κάνει τίποτα(αυτό κάτι μου θυμίζει). Είναι σημαντικό να ξεχωρίζουμε τα λάθη και να εξετάζουμε τις προθέσεις. Θεωρώ σαφές ότι για κάποιους πολιτικούς ήταν όνειρο ζωής η καλοπέραση μετα τα 65, με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα. Επίσης θεωρώ σαφές ότι δεν ήταν για όλους αυτός ο σκοπός. Φτωχότερος δεν έφυγε κανείς από την πολιτική, κι αν κάποιος υποστηρίξει το αντίθετο είναι μεγάλος ψεύτης... Υπήρξαν όμως για κάθε Τσοχατζόπουλο, ή Μαντέλη, ή Τσουκάτο, άνθρωποι αξιομνημόνευτοι για το έργο τους.Είναι χρήσιμο να εξετάζουμε το παρελθόν και να διδασκόμαστε από τα λάθη που κάναμε τότε, για να μην ξανακάνουμε τα ίδια. Πρέπει να δώσουν εξηγήσεις όλοι εκείνοι οι οποίοι, αποδεδειγμένα, κέρδισαν εις βάρος της Ελλάδας. Πιο ειδικά, για το ΠΑΣΟΚ, πρέπει να δίνουν εξηγήσεις όσοι παρανόμησαν υπό την προστασία του. Ωστόσο, καλό είναι να αποφεύγονται οι γενικεύσεις και τα αναθέματα. Ναι, κυβερνούσε ο Σημίτης, ναι κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ, ναι, ναι, ναι... Το point δεν βρίσκεται στο αν η κυβέρνηση ήταν υπό τον πρωθυπουργό ή υπό το κόμμα(αν και η ιστορία των σχολικών μας χρόνων μόνο ονόματα πολιτικών ανασύρει, και όχι κομμάτων). Βρίσκεται στην δική μας διάθεση, να ξεχωρίσουμε τα καλά μέσα στην ασχήμια, τα άσχημα μέσα στο κάλλος, ή να αναθεματίσουμε γενικότερα...
Η συζήτηση/αφορμή βρίσκεται εδώ
14.5.10
Εμείς.. και η κρίση! (Οδηγίες προς ναυτιλομένους!)
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας σήμερα δεν είναι η κρίση αυτή καθαυτή, αλλά η αδυναμία όλων μας να βρούμε ποιός φταίει για την κρίση. Και είναι δύσκολο να το βρούμε γιατί είναι δύσκολο να το παραδεχτούμε. Γιατί όλοι ξέρουμε ότι ευθυνόμαστε εμείς οι ίδιοι για την κρίση μας, αλλά όλοι αρνούμαστε να βάλουμε τους εαυτούς μας στο στόχαστρο. Κι έτσι μας κακοφαίνεται που μας βάζει στόχο το ΔΝΤ...
Ας εξηγηθώ...
από την παραπάνω παράγραφο δικαιούσαι αναγνώστη μου να αισθάνεσαι θιγμένος, αν ποτέ δεν λειτούργησες ως εξής: "να μπω στο δημόσιο να βολευτώ" ή "σιγά μωρέ μη ζω στο νοίκι, θα αγοράσω σπίτι να βολευτώ" ή "θέλω να αγοράσω αυτοκίνητο αλλά δεν έχω φράγκο, πάλι με δανειάκι θα βολευτώ". Αν ποτέ δεν "βολεύτηκες" σε τούτη τη χώρα, τότε είσαι αδικημένος από τα μέτρα και έχεις κάθε δικαίωμα να αντιδράς... Να ξέρεις όμως ότι είσαι μια από, εκείνες τις λίγες φωτεινές εξαιρέσεις που σκέφτονται έτσι στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης.Λέξη (και ταυτόχρονα σημείο) κλειδί η Μεταπολίτευση. Η Ελλάδα βγαίνει από το γύψο, και από την ανελευθερία της χούντας, περνά στην ελευθερία της ανάπτυξης και της κατανάλωσης. Κάπου εκεί, στη δεκαετία του '80 έχει τις βάσεις του το συστημικό πρόβλημα της χώρας μας. Η γραφειοκρατία και η, υπερβολικά προνομιούχος μέχρι σήμερα, μεσαία τάξη ξεκίνησαν εκείνη την περίοδο. Σε συνδυασμό με τον άκριτο δανεισμό, αφού η χώρα ήδη χρωστούσε, όλα τα παραπάνω ανέβαζαν συνεχώς το δημοσιονομικό έλλειμα. Και ύστερα, ήρθαν τα πακέτα... το Ντελλόρ, το 1ο ΚΠΣ, το 2ο και πάει λέγοντας. Ζεστό χρήμα, για επενδύσεις, έργα, θέσεις εργασίας κλπ. Η μείωση της ανεργίας και η εικόνα ανάπτυξης που παρουσίαζε το ελληνικό κράτος κράτησε σε ένα επίπεδο το έλλειμα για περίπου μια δεκαετία. Ρόλο έπαιξε και η ανάθεση, στην Αθήνα, των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.
Κατόπιν η φούσκα έσκασε. Και μάλιστα δυστυχώς για εμάς έσκασε στα χέρια της χειρότερης, σύμφωνα με στοιχεία, κυβέρνησης κατά την μεταπολίτευση. Ανίκανοι οι κυβερνώντες να επιχειρήσουν οποιαδήποτε μεταρρυθμιστική πορεία αναλώθηκαν σε μια πενταετία ενέσεων, προγραμμάτων στήριξης και ψηφοθηρικών επιλογών. Τελικά, όταν τα πράγματα είχαν πια γίνει πολύ σκούρα, μαύρα κι άραχνα, και η κυβέρνηση έχασε και τα επικοινωνιακά της πλεονεκτήματα, προκήρυξε εκλογές, δήθεν γενναία. Αποδείχθηκε αμέσως μετά την εκλογική μάχη ότι γενναιότητα δεν υπήρξε, υπήρξε μόνο άτακτη φυγή. Η αλλαγή έφερε αισιοδοξία, όμως η δυσκολία συννενόησης, η απειρία ορισμένων νέων υπουργών καθώς και η πεποίθηση ότι η κρίση είναι κατασκεύασμα είχαν ως αποτέλεσμα καθυστερήσεις που εν τέλει μας οδήγησαν στην τωρινή παρέμβαση του ΔΝΤ, μια παρέμβαση που θα είχε καλύτερους όρους, αν γινόταν 7 μήνες πριν, θα ήταν δε, τελείως αχρείαστη αν το δημοσιονομικό σύστημα της χώρας δεχόταν αλλαγές και βελτιώσεις από τη δεκαετία του '90 και μετά που λεφτά κυκλοφορούσαν από τα πακέτα, που προείπαμε.
Και τώρα... ΔΝΤ!
Το περιώνυμο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, επέβαλλε τους όρους του, μας δάνεισε και μας ισχυροποίησε απέναντι στις χρηματοοικονομικές αγορές. Μας έβαλε όμως σε έναν κύκλο φτωχότερης διαβίωσης, για τον οποίο δεν δικαιούμαστε να αναζητήσουμε ευθύνες ούτε από τον Κώστα Καραμανλή, ούτε από το Γιώργο Παπανδρέου. Από τους παλιότερους ναι, μέχρις ενός σημείου, αφού εκείνοι ήταν που μας ώθησαν στον καταναλωτισμό και στο γενικό βόλεμα. Ευθύνες πρέπει να αποδόσουμε στους εαυτούς μας, και επειδή ο καιρός δεν είναι για μιζέρια και για μεμψιμοιρία, να ψάξουμε όλοι μαζί να βρούμε τις λύσεις που χρειάζεται ο τόπος για να ανασάνει ξανά. Η κρίση είναι ευκαιρία. Η Τουρκία υπέφερε από το ΔΝΤ, ταυτόχρονα όμως βρήκε αφορμή για να απαλλαγεί από το στρατοκρατούμενο πολιτικό της σύστημα, και μόλις βγήκε από την επιτήρηση του Ταμείου, είδαμε για πρώτη φορά στην ιστορία της, στρατιωτικούς να συλλαμβάνονται και να οδηγούνται στις φυλακές. Σε μια χώρα που, όπως πρόσφατα μάθαμε, σχεδίαζε ο στρατός πόλεμο με την Ελλάδα για να βρει αφορμή να κάνει πραξικόπημα, το 2004.Εμείς δεν αντιμετωπίζουμε τέτοιας φύσεως προβλήματα. Όμως είναι εξίσου σημαντικά όλα όσα και μεις καλούμαστε να διορθώσουμε. Η διαφθορά, η φοροκλοπή, η γραφειοκρατία και γενικότερα η απαξίωση του πολιτικόυ αλλά και του οικονομικού συστήματος είναι τα κυριότερα, δικά μας, θέματα. Και δεδομένου ότι η πολιτική είναι μέρος της οικονομίας, θεωρώ σημαντικό να ξεκινήσουμε βάζοντας στην πρώτη γραμμή τα οικονομικά ζητήματα.
- Η διαφθορά είναι ένα ζήτημα που καταπολεμάται με καλύτερους ελεγκτικούς μηχανισμούς, δικαιότερες ρυθμίσεις και διατάξεις, αλλά και με συλλογική συνείδηση. Είναι ενδιαφέρον να πούμε εδώ ότι σύμφωνα με έρευνα της Transparency International οι Έλληνες ξοδεύουν κάθε χρόνο 790 εκατ. ευρώ για να "κάνουν τη δουλειά τους ανεμπόδιστα!"
- Το πρόβλημα με τη μη-καταβολή φόρων που οφείλονται στο Δημόσιο, είναι διαχρονικό ελληνικό ζήτημα, που πηγάζει κι αυτό στην γραφειοκρατία αλλά και στο ταμπεραμέντο του Έλληνα, που νομίζει ότι θα γλιτώσει, κι ότι φτάνουν και για κείνον όσα πληρώνουν οι υπόλοιποι.
- Για την γραφειοκρατία δυστυχώς οι λύσεις που θα προκύψουν θα πρέπει να είναι ακραίες. Κι αυτό γιατί τα μικροπολιτικά συμφέροντα και γενικότερα λόγοι ψηφοθηρικοί, ποτέ δεν συντέλεσαν στο να έχουμε ένα λειτουργικό και φιλικό στον πολίτη Δημόσιο.
Καραμέλα στο στόμα των δημοσιογράφων, που προσπαθούν να πιάσουν το σφυγμό του κόσμου, και γι' αυτό δεν τους αδικώ, έχει γίνει η "αλλαγή του πολιτικού σκηνικού". Δεν μπορούν, ή καλύτερα δεν θέλουν, να κατανοήσουν ότι μέσα από την αναδιάρθρωση του δημοσιονομικού συστήματος της χώρας θα διαφοροποιηθεί και ως εκεί που πρέπει και η πολιτική διάσταση της οικονομίας. Γιατί μια χώρα είναι πάνω από όλα μια οικονομία. Όταν η οικονομία σου αποτύχει, σημαίνει ότι απέτυχες σε όλους τους τομείς, στην πολιτική, στην παιδεία, στην ανάπτυξη, στον πολιτισμό, στην βιομηχανία...
Γι' αυτό είναι καιρός για μια εθνική αναδιάταξη, για βήματα μπροστά που θα μας βγάλουν πάλι στον αφρό. Να δούμε το μέλλον μας, αισιόδοξα και να το χτίσουμε όπως πρέπει και όπως μας αρμόζει. Εξάλλου πιο κάτω δεν πάει, τι πιο αισιόδοξο από αυτο;
Μοιραστείτε
Μοιραστείτε
26.3.10
Σε ξένο αχυρώνα...
...ή όταν μαλώνουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα μυρμήγκια...
Μετά τη χθεσινή σύνοδο κορυφής του EuroGroup, της οποίας η έκβαση είναι αρκούντως θετική για την Ελλάδα τουλάχιστον προσωρινά(κάτι στο οποίο έπαιξε μεγάλο ρόλο η ιδέα του ΓΑΠ να δει από κοντά τον Μπαράκ Ομπάμα), και την ανακούφιση που υπάρχει σήμερα στις αγορές, αλλά κυρίως στα πρόσωπα των Ελλήνων υπουργών, που βλέπουν να αποδίδουν τα μέτρα και το πρόγραμμά τους, ας κάνουμε μια μικρή ανασκόπηση της μέχρι τώρα πορείας της ΕΕ υπό το κοινό νόμισμα για να δείτε ότι ο επισημασμένος με πορτοκαλί χρώμα υπέρτιτλος είναι ενδεικτικός της κατάστασης...
Χωρίς χρονολογίες για να μην σας κουράσω...
Όταν αποφασίστηκε μια κοινή πορεία των Ευρωπαικών κρατών, οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης ήταν τρεις... Το Ην. Βασίλειο, η Γαλλία και η Γερμανία(πρόσφατα επανενωμένη και ορθοποδούσα σκανδαλωδώς εύκολα.) Το Ηνωμένο Βασίλειο αποφάσισε τότε να απέχει από οποιαδήποτε άλλη κοινή συνισταμένη πλην της Ε.Ε. Η Γαλλία διακύρηττε σε όλους τους τόνους ότι το επόμενο βήμα έπρεπε να είναι η πολιτική ένωση των κρατών της Ευρώπης. Η δημιουργία δηλαδή μιας ευρωπαικής κυβέρνησης που θα χειριζόταν συνολικά τα εξωτερικά θέματα αλλά και την ευημερία της Ευρώπης, αφήνοντας στις αποδυναμωμένες κυβερνήσεις των κρατών τα εσωτερικά τους θέματα και την ανάπτυξη των χωρών τους. Με αυτό το μοντέλο ήθελαν τότε οι Γάλλοι να γίνουμε δεύτερες Η.Π.Α. και αργότερα να προχωρήσουμε και στην νομισματική και οικονομική ένωση, σταδιακά και με δικλείδες ασφαλείας. Αντίθετα οι Γερμανοί υποστήριζαν ότι μια οικονομική και νομισματική ένωση ήταν η ενδεδειγμένη λύση, για αρχή και όταν θα ωρίμαζαν οι συνθήκες να γινόταν πράξη και η πολιτική ένωση...
Ευρώπη των λαών ή Ευρώπη των τραπεζών?
Την θέση της Γερμανίας, αρχικά στήριξαν, και αργότερα ευνούχισαν οι μεγάλες ευρωπαικές τράπεζες. Ευνουχισμός κανονικός, αφού στην πορεία καταλήξαμε σε μια νομισματική, μόνο, ένωση χωρίς κανένα οικονομικό συμψηφισμό. Έτσι κάποιοι λαοί απλά άλλαξαν το νομισμά τους χωρίς προφανείς συνέπειες(στην αρχή) και κάποιοι άλλοι λαοί, καλή ώρα η Ελλάδα του Σημίτη, συμπίεσαν το νομισμά τους με αλλεπάληλες υποτιμήσεις για να καλύφθουν οι προυποθέσεις για ένταξη στην ΟΝΕ. Η πανηγυρική, δε, ένταξη και το κλίμα ευφορίας τον πρώτο καιρό κάλυψαν σχετικά το κύμα ανατιμήσεων που σάρωσε όλη την ΕΕ τότε, σε διαφορετικό βαθμό σε κάθε χώρα. Κάτι που οι τράπεζες το είχαν προβλέψει και ήξεραν ότι μέσα από αυτό θα ωφεληθούν. Κατάφεραν λοιπόν και διείσδυσαν περισσότερο στην τσέπη του καταναλωτή, αλλά και της κάθε καταναλώτριας χώρας, προσφέροντας εύκολο χρήμα και επίπλαστη άνεση σε όλους.
κι ύστερα ήρθε... η κρίση!
Όταν πλέον άρχισαν τα πρώτα σημάδια της ύφεσης, και αφού υπήρξαν εκτός ευρώ, αρκετές πτωχεύσεις και καταρρεύσεις τραπεζικών κολοσσών, ακόμα και κρατών, τότε το τραπεζικό σύστημα θορυβήθηκε. Η ΕΚΤ άρχισε να σφίγγει τις κάνουλες. Αναπόφευκτα, οι χώρες με τα μεγαλύτερα ελλείματα αντιμετώπισαν αμέσως σοβαρά προβλήματα. Ήταν σχεδόν δεδομένο ότι κάποια από αυτές, η πιο αδύναμη οικονομικά και διοικητικά, θα αντιμετώπιζε το φάσμα της κατάρρευσης. Και το αντιμετώπισε... Η χώρα μας βρέθηκε για ένα περίπου τετράμηνο στη δίνη του κυκλώνα, πήρε σκληρά μέτρα και αξιοπιστία της αλλά και η ψυχολογία των πολιτών της πήγε περίπατο. Ακόμα και τώρα που φαίνεται φως στον ορίζοντα τα προβλήματα δεν έχουν ξεπεραστεί πλήρως.
Ωστόσο, εδώ βρίσκεται η πρώτη μεγάλη παγίδα για τους Γερμανούς. Είναι πλέον σαφές, το βλέπουν και οι ίδιοι, ότι το συστημά που τόσο πολύ προωθούσαν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, απέτυχε. Οι χώρες υπό κρίση αντί να προστατεύονται οικονομικά και πολιτικά από τους εταίρους, έγιναν έρμαιο των κερδοσκόπων και των καρχαριών. Και μην εκπλαγείτε, αν αποσπάσουμε κάποια στιγμή την ομολογία αποτυχίας αυτού του μοντέλου απο την ίδια την καγκελάριο Μέρκελ, όταν πια πάψει να είναι ενεργή πολιτικός. Γιατί τώρα, φοβούμενη το πολιτικό κόστος, αποφάσισε ότι έπρεπε να κάνει την πάπια, σχετικά με το δικό μας πρόβλημα.
Γαλλία - Γερμανία σημειώσατε Χ...
Είναι σαφές ότι η χθεσινή σύνοδος κορυφής, περιείχε ομολογία ήττας από τους Γερμανούς. Το γιατί δεν παίχτηκε στα κανάλια το είπαμε πριν. Πολιτικό κόστος. Είναι επίσης σαφές ότι οι Γάλλοι έχουν πια έναν ακόμα λόγο να μιλούν για πολιτική ένωση, για ένωση των λαών. Η Ελλάδα είχε απλώς την ατυχία να είναι ο αδύναμος κρίκος αυτής της εσωτερικής μάχης. Μπορεί όμως να έγινε και η αφορμή για την περαιτέρω συζήτηση των θεμάτων της Ένωσης και μ' αυτόν τον τρόπο να έγινε η απαρχή για καλύτερες μέρες.
Τώρα θα μου πείτε, ναι... αλλά εμείς πως θα ζήσουμε χωρίς 14ο μισθό? Εύλογη η απορία σας. Νιώθουμε όλοι μας ήδη την απώλεια εισοδημάτων από τη τσέπη μας... Αλλά... πρέπει πάντα να βλέπουμε και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Γιατί εμείς που τώρα χάνουμε χρήματα, είμαστε οι ίδιοι που είχαμε θεσπίσει τα διακοποδάνεια, τα εορτοδάνεια, τα στεγαστικά δάνεια για να πάρουμε αμάξι ή να περνάμε καλά γενικότερα. Όταν βγάζεις 1000 και ξοδεύεις 1400, κάποια στιγμή θα πρέπει να τα επιστρέψεις. Κι αν τόσα χρόνια είχαμε σοβαρούς πολιτικούς, θα είχαμε ευνοικότερους όρους και καλύτερες συνθήκες εξάλειψης του ελλείματος. Αλλά είπαμε... άτιμο πολιτικό κόστος. Ένα πολιτικό κόστος, που μόλις δει λιγότερα λεφτά στη τσέπη του ο δημόσιος υπάλληλος, θα το νιώσει στο πετσί του και ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά προς το παρόν, δεν δείχνει να τον νοιάζει.
Αντέχει η Ελλάδα...?
(αντί επιλόγου...)
Ο Έλληνας είναι άνθρωπος της καλοπέρασης. Με αυτή την έννοια θα δυσκολευτεί να προσαρμοστεί, ωστόσο θα τα καταφέρει κάποια στιγμή και θα γίνει παράδειγμα και για άλλους. Μπαίνει σε καλούπι ο Έλληνας, το έχει αποδείξει, κι όταν τον χτυπάς στο φιλότιμο είναι ικανός να κάνει τα πάντα. Πάντα βέβαια είναι της τελευταίας στιγμής, αλλά αυτό δεν είναι κακό. Πρέπει όμως να αντιληφθούμε όλοι ότι φτάσαμε πολύ κοντά στην τελευταία στιγμή.
Μετά τη χθεσινή σύνοδο κορυφής του EuroGroup, της οποίας η έκβαση είναι αρκούντως θετική για την Ελλάδα τουλάχιστον προσωρινά(κάτι στο οποίο έπαιξε μεγάλο ρόλο η ιδέα του ΓΑΠ να δει από κοντά τον Μπαράκ Ομπάμα), και την ανακούφιση που υπάρχει σήμερα στις αγορές, αλλά κυρίως στα πρόσωπα των Ελλήνων υπουργών, που βλέπουν να αποδίδουν τα μέτρα και το πρόγραμμά τους, ας κάνουμε μια μικρή ανασκόπηση της μέχρι τώρα πορείας της ΕΕ υπό το κοινό νόμισμα για να δείτε ότι ο επισημασμένος με πορτοκαλί χρώμα υπέρτιτλος είναι ενδεικτικός της κατάστασης...
Χωρίς χρονολογίες για να μην σας κουράσω...
Όταν αποφασίστηκε μια κοινή πορεία των Ευρωπαικών κρατών, οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης ήταν τρεις... Το Ην. Βασίλειο, η Γαλλία και η Γερμανία(πρόσφατα επανενωμένη και ορθοποδούσα σκανδαλωδώς εύκολα.) Το Ηνωμένο Βασίλειο αποφάσισε τότε να απέχει από οποιαδήποτε άλλη κοινή συνισταμένη πλην της Ε.Ε. Η Γαλλία διακύρηττε σε όλους τους τόνους ότι το επόμενο βήμα έπρεπε να είναι η πολιτική ένωση των κρατών της Ευρώπης. Η δημιουργία δηλαδή μιας ευρωπαικής κυβέρνησης που θα χειριζόταν συνολικά τα εξωτερικά θέματα αλλά και την ευημερία της Ευρώπης, αφήνοντας στις αποδυναμωμένες κυβερνήσεις των κρατών τα εσωτερικά τους θέματα και την ανάπτυξη των χωρών τους. Με αυτό το μοντέλο ήθελαν τότε οι Γάλλοι να γίνουμε δεύτερες Η.Π.Α. και αργότερα να προχωρήσουμε και στην νομισματική και οικονομική ένωση, σταδιακά και με δικλείδες ασφαλείας. Αντίθετα οι Γερμανοί υποστήριζαν ότι μια οικονομική και νομισματική ένωση ήταν η ενδεδειγμένη λύση, για αρχή και όταν θα ωρίμαζαν οι συνθήκες να γινόταν πράξη και η πολιτική ένωση...
Ευρώπη των λαών ή Ευρώπη των τραπεζών?
Την θέση της Γερμανίας, αρχικά στήριξαν, και αργότερα ευνούχισαν οι μεγάλες ευρωπαικές τράπεζες. Ευνουχισμός κανονικός, αφού στην πορεία καταλήξαμε σε μια νομισματική, μόνο, ένωση χωρίς κανένα οικονομικό συμψηφισμό. Έτσι κάποιοι λαοί απλά άλλαξαν το νομισμά τους χωρίς προφανείς συνέπειες(στην αρχή) και κάποιοι άλλοι λαοί, καλή ώρα η Ελλάδα του Σημίτη, συμπίεσαν το νομισμά τους με αλλεπάληλες υποτιμήσεις για να καλύφθουν οι προυποθέσεις για ένταξη στην ΟΝΕ. Η πανηγυρική, δε, ένταξη και το κλίμα ευφορίας τον πρώτο καιρό κάλυψαν σχετικά το κύμα ανατιμήσεων που σάρωσε όλη την ΕΕ τότε, σε διαφορετικό βαθμό σε κάθε χώρα. Κάτι που οι τράπεζες το είχαν προβλέψει και ήξεραν ότι μέσα από αυτό θα ωφεληθούν. Κατάφεραν λοιπόν και διείσδυσαν περισσότερο στην τσέπη του καταναλωτή, αλλά και της κάθε καταναλώτριας χώρας, προσφέροντας εύκολο χρήμα και επίπλαστη άνεση σε όλους.
κι ύστερα ήρθε... η κρίση!
Όταν πλέον άρχισαν τα πρώτα σημάδια της ύφεσης, και αφού υπήρξαν εκτός ευρώ, αρκετές πτωχεύσεις και καταρρεύσεις τραπεζικών κολοσσών, ακόμα και κρατών, τότε το τραπεζικό σύστημα θορυβήθηκε. Η ΕΚΤ άρχισε να σφίγγει τις κάνουλες. Αναπόφευκτα, οι χώρες με τα μεγαλύτερα ελλείματα αντιμετώπισαν αμέσως σοβαρά προβλήματα. Ήταν σχεδόν δεδομένο ότι κάποια από αυτές, η πιο αδύναμη οικονομικά και διοικητικά, θα αντιμετώπιζε το φάσμα της κατάρρευσης. Και το αντιμετώπισε... Η χώρα μας βρέθηκε για ένα περίπου τετράμηνο στη δίνη του κυκλώνα, πήρε σκληρά μέτρα και αξιοπιστία της αλλά και η ψυχολογία των πολιτών της πήγε περίπατο. Ακόμα και τώρα που φαίνεται φως στον ορίζοντα τα προβλήματα δεν έχουν ξεπεραστεί πλήρως.
Ωστόσο, εδώ βρίσκεται η πρώτη μεγάλη παγίδα για τους Γερμανούς. Είναι πλέον σαφές, το βλέπουν και οι ίδιοι, ότι το συστημά που τόσο πολύ προωθούσαν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, απέτυχε. Οι χώρες υπό κρίση αντί να προστατεύονται οικονομικά και πολιτικά από τους εταίρους, έγιναν έρμαιο των κερδοσκόπων και των καρχαριών. Και μην εκπλαγείτε, αν αποσπάσουμε κάποια στιγμή την ομολογία αποτυχίας αυτού του μοντέλου απο την ίδια την καγκελάριο Μέρκελ, όταν πια πάψει να είναι ενεργή πολιτικός. Γιατί τώρα, φοβούμενη το πολιτικό κόστος, αποφάσισε ότι έπρεπε να κάνει την πάπια, σχετικά με το δικό μας πρόβλημα.
Γαλλία - Γερμανία σημειώσατε Χ...
Είναι σαφές ότι η χθεσινή σύνοδος κορυφής, περιείχε ομολογία ήττας από τους Γερμανούς. Το γιατί δεν παίχτηκε στα κανάλια το είπαμε πριν. Πολιτικό κόστος. Είναι επίσης σαφές ότι οι Γάλλοι έχουν πια έναν ακόμα λόγο να μιλούν για πολιτική ένωση, για ένωση των λαών. Η Ελλάδα είχε απλώς την ατυχία να είναι ο αδύναμος κρίκος αυτής της εσωτερικής μάχης. Μπορεί όμως να έγινε και η αφορμή για την περαιτέρω συζήτηση των θεμάτων της Ένωσης και μ' αυτόν τον τρόπο να έγινε η απαρχή για καλύτερες μέρες.
Τώρα θα μου πείτε, ναι... αλλά εμείς πως θα ζήσουμε χωρίς 14ο μισθό? Εύλογη η απορία σας. Νιώθουμε όλοι μας ήδη την απώλεια εισοδημάτων από τη τσέπη μας... Αλλά... πρέπει πάντα να βλέπουμε και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Γιατί εμείς που τώρα χάνουμε χρήματα, είμαστε οι ίδιοι που είχαμε θεσπίσει τα διακοποδάνεια, τα εορτοδάνεια, τα στεγαστικά δάνεια για να πάρουμε αμάξι ή να περνάμε καλά γενικότερα. Όταν βγάζεις 1000 και ξοδεύεις 1400, κάποια στιγμή θα πρέπει να τα επιστρέψεις. Κι αν τόσα χρόνια είχαμε σοβαρούς πολιτικούς, θα είχαμε ευνοικότερους όρους και καλύτερες συνθήκες εξάλειψης του ελλείματος. Αλλά είπαμε... άτιμο πολιτικό κόστος. Ένα πολιτικό κόστος, που μόλις δει λιγότερα λεφτά στη τσέπη του ο δημόσιος υπάλληλος, θα το νιώσει στο πετσί του και ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά προς το παρόν, δεν δείχνει να τον νοιάζει.
Αντέχει η Ελλάδα...?
(αντί επιλόγου...)
Ο Έλληνας είναι άνθρωπος της καλοπέρασης. Με αυτή την έννοια θα δυσκολευτεί να προσαρμοστεί, ωστόσο θα τα καταφέρει κάποια στιγμή και θα γίνει παράδειγμα και για άλλους. Μπαίνει σε καλούπι ο Έλληνας, το έχει αποδείξει, κι όταν τον χτυπάς στο φιλότιμο είναι ικανός να κάνει τα πάντα. Πάντα βέβαια είναι της τελευταίας στιγμής, αλλά αυτό δεν είναι κακό. Πρέπει όμως να αντιληφθούμε όλοι ότι φτάσαμε πολύ κοντά στην τελευταία στιγμή.
3.3.10
Ιστορικό σταυροδρόμι..
Δύσκολες καταστάσεις, δύσκολες αποφάσεις. Είναι πράγματι οδυνηρά τα μέτρα που μπαίνουν σύντομα σε εφαρμογή, συμφωνώ ότι είναι τα σκληρότερα που μπορούσε να πάρει ο πρωθυπουργός μας και αν θέλετε θα το πληρώσει αυτό. Ωραία ως εδώ;
Όμορφα.
Τώρα οφείλετε και σεις να συμφωνήσετε σε κάποια πράγματα μαζί μου...
1. Διαφωνεί κανείς από εσάς, αναγνώστες μου, ότι από τη μέρα που θυμάστε τον εαυτό σας, οι γύρω σας ή ακόμα και σεις οι ίδιοι ξοδεύετε πάντα κάτι παραπάνω από όσα βγάζετε; Δανειστήκατε για να πάρετε αυτοκίνητο, δανειστήκατε για να πάρετε σπίτι. Θεμιτά όλα αυτά.. Και γω μαζί σας. Όλοι μαζί όμως το ρίξαμε στην κατανάλωση και στις εισαγωγές, χωρίς αντίστοιχα έσοδα...
2. Διαφωνεί κανείς ότι πριν τον ΓΑΠ, κανείς άλλος πρωθυπουργός από τον Ανδρέα(που έχει κι αυτός ευθύνες) και μετά δεν ασχολήθηκε σοβαρά με τη μείωση του ελλείματος. Αν τα μέτρα αυτά παίρνονταν επί Σημίτη η επί Καραμανλή πιστεύει κανείς ότι θα ήταν το ίδιο επώδυνα; Αφήνω στην άκρη τον εθνάρχη γιατί είναι μακαρίτης και τα πολλά λάθη του είναι στην κρίση του Θεού και δεν πιάνω στο στόμα μου τον Μητσοτάκη, ο οποίος όμως βγήκε χθες και αθώωσε τον εαυτό του μόνος του. Μεγαλοψυχία ε;
3. Έχετε ακούσει με τα αυτιά σας άλλη φορά, σταράτα λόγια από Έλληνα πρωθυπουργό..;
4. Διαφωνεί κανείς σας ότι στον πάτο του βαρελιού που βρισκόμαστε, έχει μόνο προς τα πάνω θέα;
Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω τι χάνει ο χαμηλόμισθος και τι ο υψηλόμισθος. Είναι αλήθεια ότι τα λίγα που θα κόψεις από τον χαμηλόμισθο τον πονάνε πιο πολύ από ότι πονάνε τον υψηλόμισθο οι υψηλές περικοπές. Απλά θεωρώ ότι είμαστε αυτή τη στιγμή στο μη περαιτέρω. Και γι' αυτόν το λόγο πρέπει όλοι να βάλουμε πλάτη. Μπορεί να ακούγεται κάπως, να το λέει ο πρωθυπουργός αυτό στον άνεργο ή στον συνταξιούχο, αλλά είναι η ακραία λύση. Και στην περίπτωση μας μόνο ακραίες λύσεις χωράνε...
Δεν έκρυψα ποτέ ότι πιστεύω στο Γιώργο Παπανδρέου.. Μια, ενδεχόμενη, πτώση της δημοτικότητας του δεν θα με κάνει να αλλάξω γνώμη, γιατί ακόμα πιστεύω σε κείνον. Εξάλλου όπως προείπα είναι αυτός που άκουσα να μιλάει ειλικρινά στο λαό.. Κανείς άλλος. Θα πω μόνο το εξής:
το 1982 στη Γαλλία του Φρ. Μιτεράν, η δημοσιονομική κρίση ήταν η μεγαλύτερη που είχε υπάρξει ποτέ στη χώρα. Ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός, αποφάσισε και πήρε σκληρά μέτρα(παρόμοια με αυτά που ανακοίνωσε ο ΓΑΠ). Με αποτέλεσμα τις κοινωνικές αντιδράσεις, την πτώση στις δημοσκοπήσεις και τέλος την ήττα στις επόμενες εκλογές. Κι όμως ο Μιτεράν έμεινε στην ιστορία των Γάλλων ως αναμορφωτής και ηγέτης με όραμα, αφού αργότερα σε μια ευημερούσα πλέον Γαλλία επανεξελέγει πρωθυπουργός πανηγυρικά... Μπορεί να ακούγεται κάπως αυτός ο παραλληλισμός αλλά δεν είναι όλοι οι πολιτικοί σαν αυτούς που μας κυβερνούσαν μέχρι τώρα...
ΥΓ1: Σε αριστερές αντιδράσεις δεν αναφέρομαι πιο πάνω, διότι τις θεωρώ προκατ και δια πάσαν νόσο...
ΥΓ2: Αδριάντας του εθνάρχη θα κοσμεί στο εξής την Πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη. Να τον χαίρεστε...
Όμορφα.
Τώρα οφείλετε και σεις να συμφωνήσετε σε κάποια πράγματα μαζί μου...
1. Διαφωνεί κανείς από εσάς, αναγνώστες μου, ότι από τη μέρα που θυμάστε τον εαυτό σας, οι γύρω σας ή ακόμα και σεις οι ίδιοι ξοδεύετε πάντα κάτι παραπάνω από όσα βγάζετε; Δανειστήκατε για να πάρετε αυτοκίνητο, δανειστήκατε για να πάρετε σπίτι. Θεμιτά όλα αυτά.. Και γω μαζί σας. Όλοι μαζί όμως το ρίξαμε στην κατανάλωση και στις εισαγωγές, χωρίς αντίστοιχα έσοδα...
2. Διαφωνεί κανείς ότι πριν τον ΓΑΠ, κανείς άλλος πρωθυπουργός από τον Ανδρέα(που έχει κι αυτός ευθύνες) και μετά δεν ασχολήθηκε σοβαρά με τη μείωση του ελλείματος. Αν τα μέτρα αυτά παίρνονταν επί Σημίτη η επί Καραμανλή πιστεύει κανείς ότι θα ήταν το ίδιο επώδυνα; Αφήνω στην άκρη τον εθνάρχη γιατί είναι μακαρίτης και τα πολλά λάθη του είναι στην κρίση του Θεού και δεν πιάνω στο στόμα μου τον Μητσοτάκη, ο οποίος όμως βγήκε χθες και αθώωσε τον εαυτό του μόνος του. Μεγαλοψυχία ε;
3. Έχετε ακούσει με τα αυτιά σας άλλη φορά, σταράτα λόγια από Έλληνα πρωθυπουργό..;
4. Διαφωνεί κανείς σας ότι στον πάτο του βαρελιού που βρισκόμαστε, έχει μόνο προς τα πάνω θέα;
Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω τι χάνει ο χαμηλόμισθος και τι ο υψηλόμισθος. Είναι αλήθεια ότι τα λίγα που θα κόψεις από τον χαμηλόμισθο τον πονάνε πιο πολύ από ότι πονάνε τον υψηλόμισθο οι υψηλές περικοπές. Απλά θεωρώ ότι είμαστε αυτή τη στιγμή στο μη περαιτέρω. Και γι' αυτόν το λόγο πρέπει όλοι να βάλουμε πλάτη. Μπορεί να ακούγεται κάπως, να το λέει ο πρωθυπουργός αυτό στον άνεργο ή στον συνταξιούχο, αλλά είναι η ακραία λύση. Και στην περίπτωση μας μόνο ακραίες λύσεις χωράνε...
Δεν έκρυψα ποτέ ότι πιστεύω στο Γιώργο Παπανδρέου.. Μια, ενδεχόμενη, πτώση της δημοτικότητας του δεν θα με κάνει να αλλάξω γνώμη, γιατί ακόμα πιστεύω σε κείνον. Εξάλλου όπως προείπα είναι αυτός που άκουσα να μιλάει ειλικρινά στο λαό.. Κανείς άλλος. Θα πω μόνο το εξής:
το 1982 στη Γαλλία του Φρ. Μιτεράν, η δημοσιονομική κρίση ήταν η μεγαλύτερη που είχε υπάρξει ποτέ στη χώρα. Ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός, αποφάσισε και πήρε σκληρά μέτρα(παρόμοια με αυτά που ανακοίνωσε ο ΓΑΠ). Με αποτέλεσμα τις κοινωνικές αντιδράσεις, την πτώση στις δημοσκοπήσεις και τέλος την ήττα στις επόμενες εκλογές. Κι όμως ο Μιτεράν έμεινε στην ιστορία των Γάλλων ως αναμορφωτής και ηγέτης με όραμα, αφού αργότερα σε μια ευημερούσα πλέον Γαλλία επανεξελέγει πρωθυπουργός πανηγυρικά... Μπορεί να ακούγεται κάπως αυτός ο παραλληλισμός αλλά δεν είναι όλοι οι πολιτικοί σαν αυτούς που μας κυβερνούσαν μέχρι τώρα...
ΥΓ1: Σε αριστερές αντιδράσεις δεν αναφέρομαι πιο πάνω, διότι τις θεωρώ προκατ και δια πάσαν νόσο...
ΥΓ2: Αδριάντας του εθνάρχη θα κοσμεί στο εξής την Πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη. Να τον χαίρεστε...
25.2.10
Στιγμές ελληνισμού...
Σαφώς και είναι προσβλητικό ένα υψωμένο δάχτυλο από ένα αρχαιοελληνικό άγαλμα. Σαφώς και η πολιτική της αυθαιρεσίας στη χώρα μας κρατά περισσότερα από 5 χρόνια. Σαφώς οι ξένοι έχουν πατήματα για να μας χλευάζουν. Αλλά ως εδώ...
Στην Ελλάδα του 2010 δεν δικαιούμαστε να μνημονεύουμε ούτε το Δίστομο, ούτε να μιλάμε για σπάταλες κυβερνήσεις του 1981, ουτε να κλαίμε τη μοίρα μας. Είμαστε στο σημείο εκείνο που ξύνουμε τον πάτο του βαρελιού με τα νύχια μας και δεν μας παίρνει να φορτώνουμε τα αίτια αλλου. Κι αυτό ο ελληνικός λαός το γνωρίζει. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η κοινή γνώμη θεωρεί τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση θετικά και την επιβραβεύει και στην πρόθεση ψήφου, στις διάφορες δημοσκοπήσεις. Δεν είναι επίσης τυχαίο οτι ο πιο δημοφιλής υπουργός του ΠΑΣΟΚ αυτόν τον καιρό είναι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, την ώρα που σε άλλες, προηγμένες χώρες, οι δύο προκάτοχοί του θα ήταν ήδη πίσω από τα σίδερα της φυλακής, να ζημιώνουν το κράτος και από εκεί.
Τώρα όμως χρειάζονται οι πραγματικές ρήξεις. Στην φτωχή Ελλάδα των πλουσίων φοροφυγάδων όπως δηκτικά ανέφερε ο Θ. Πάγκαλος υπάρχει ανεκμετάλλευτο εισόδημα και αρκετό μαύρο χρήμα. Κατά συνέπεια στις δαγκάνες της εφορίας καταλήγουν τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα που δεν έχουν τη δυνατότητα ή δεν θέλουν να κρύψουν τα εισοδήματα τους. Οι επιχειρήσεις φορολογούνται δυσανάλογα με τα κέρδη τους. Οι υπεράκτιες εταιρίες εκμεταλλευονται αυτό τους το χαρακτηριστικό και κάνουν πλούσιους ακόμα και υπουργούς. Αυτές είναι σοβαρές πηγές εσόδων και μάλιστα εντός συνόρων, χωρίς δανεισμούς επιτόκια και spreads.
Όμως, υπάρχει και ενα άλλο ζήτημα που πρέπει να ελεγχθεί. Η συστράτευση των ελληνικών MME με τα διεθνή και η προσπάθεια ανάδειξης των οικονομικών προβλημάτων της χώρας μας σε πρώτη και κυριότερη είδηση. Στα ξένα μέσα πιθανότατα γίνεται από φόβο για την περίφημη ευρωζώνη. Στην Ελλάδα όμως, και αυτό είναι το χειρότερο, γίνεται ελλείψει άλλων ειδήσεων που πουλάνε. Είχαμε τη γρίπη, την διογκώσαμε, την κάναμε φούσκα και τώρα που τη σκάσαμε έχουμε να λέμε για τα οικονομικά προβλήματα. Ακόμα χάνονται ζωές από τη γρίπη, ωστόσο αυτό δεν πουλάει πια...
Στο τέλος θα χρεωκοπήσει η Ελλάδα, και επειδή κάτι άλλο θα πουλάει περισσότερο εκείνο τον καιρο, δεν θα το μάθουμε ποτέ...
Αυτήν τη συμπεριφορά των Μέσων, καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να την αλλάξει ή να την αποτρέψει, αφου είναι αποτέλεσμα του ανταγωνισμού ανάμεσα σε κανάλια, εφημερίδες, ιστολόγια κλπ. Αυτή η λογική ανατρέπεται μόνο από νοήμονες αναγνώστες και τηλεθεατές.. Αλήθεια στην Ελλάδα πόσους τέτοιους έχουμε.
ΥΓ1: Συγκινητική η προσπάθεια του Βγενόπουλου να μας πείσει ότι η συγχώνευση των δύο αερομεταφορέων έγινε με όρους τόνωσης του ανταγωνισμού. Ας ενώσει, για τον ίδιο λόγο και τον ΠΑΟ με τον ΠΑΟΚ. Δε μασάμε αγαπητέ...
ΥΓ2: Παραμελημένο το ιστολόγιό μου αυτό εδώ και αρκετό καιρό, εξαιτίας άλλων πραγμάτων που είναι στα σκαριά... be in touch!
Στην Ελλάδα του 2010 δεν δικαιούμαστε να μνημονεύουμε ούτε το Δίστομο, ούτε να μιλάμε για σπάταλες κυβερνήσεις του 1981, ουτε να κλαίμε τη μοίρα μας. Είμαστε στο σημείο εκείνο που ξύνουμε τον πάτο του βαρελιού με τα νύχια μας και δεν μας παίρνει να φορτώνουμε τα αίτια αλλου. Κι αυτό ο ελληνικός λαός το γνωρίζει. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η κοινή γνώμη θεωρεί τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση θετικά και την επιβραβεύει και στην πρόθεση ψήφου, στις διάφορες δημοσκοπήσεις. Δεν είναι επίσης τυχαίο οτι ο πιο δημοφιλής υπουργός του ΠΑΣΟΚ αυτόν τον καιρό είναι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, την ώρα που σε άλλες, προηγμένες χώρες, οι δύο προκάτοχοί του θα ήταν ήδη πίσω από τα σίδερα της φυλακής, να ζημιώνουν το κράτος και από εκεί.
Τώρα όμως χρειάζονται οι πραγματικές ρήξεις. Στην φτωχή Ελλάδα των πλουσίων φοροφυγάδων όπως δηκτικά ανέφερε ο Θ. Πάγκαλος υπάρχει ανεκμετάλλευτο εισόδημα και αρκετό μαύρο χρήμα. Κατά συνέπεια στις δαγκάνες της εφορίας καταλήγουν τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα που δεν έχουν τη δυνατότητα ή δεν θέλουν να κρύψουν τα εισοδήματα τους. Οι επιχειρήσεις φορολογούνται δυσανάλογα με τα κέρδη τους. Οι υπεράκτιες εταιρίες εκμεταλλευονται αυτό τους το χαρακτηριστικό και κάνουν πλούσιους ακόμα και υπουργούς. Αυτές είναι σοβαρές πηγές εσόδων και μάλιστα εντός συνόρων, χωρίς δανεισμούς επιτόκια και spreads.
Όμως, υπάρχει και ενα άλλο ζήτημα που πρέπει να ελεγχθεί. Η συστράτευση των ελληνικών MME με τα διεθνή και η προσπάθεια ανάδειξης των οικονομικών προβλημάτων της χώρας μας σε πρώτη και κυριότερη είδηση. Στα ξένα μέσα πιθανότατα γίνεται από φόβο για την περίφημη ευρωζώνη. Στην Ελλάδα όμως, και αυτό είναι το χειρότερο, γίνεται ελλείψει άλλων ειδήσεων που πουλάνε. Είχαμε τη γρίπη, την διογκώσαμε, την κάναμε φούσκα και τώρα που τη σκάσαμε έχουμε να λέμε για τα οικονομικά προβλήματα. Ακόμα χάνονται ζωές από τη γρίπη, ωστόσο αυτό δεν πουλάει πια...
Στο τέλος θα χρεωκοπήσει η Ελλάδα, και επειδή κάτι άλλο θα πουλάει περισσότερο εκείνο τον καιρο, δεν θα το μάθουμε ποτέ...
Αυτήν τη συμπεριφορά των Μέσων, καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να την αλλάξει ή να την αποτρέψει, αφου είναι αποτέλεσμα του ανταγωνισμού ανάμεσα σε κανάλια, εφημερίδες, ιστολόγια κλπ. Αυτή η λογική ανατρέπεται μόνο από νοήμονες αναγνώστες και τηλεθεατές.. Αλήθεια στην Ελλάδα πόσους τέτοιους έχουμε.
ΥΓ1: Συγκινητική η προσπάθεια του Βγενόπουλου να μας πείσει ότι η συγχώνευση των δύο αερομεταφορέων έγινε με όρους τόνωσης του ανταγωνισμού. Ας ενώσει, για τον ίδιο λόγο και τον ΠΑΟ με τον ΠΑΟΚ. Δε μασάμε αγαπητέ...
ΥΓ2: Παραμελημένο το ιστολόγιό μου αυτό εδώ και αρκετό καιρό, εξαιτίας άλλων πραγμάτων που είναι στα σκαριά... be in touch!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)