14.5.10

Εμείς.. και η κρίση! (Οδηγίες προς ναυτιλομένους!)

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας σήμερα δεν είναι η κρίση αυτή καθαυτή, αλλά η αδυναμία όλων μας να βρούμε ποιός φταίει για την κρίση. Και είναι δύσκολο να το βρούμε γιατί είναι δύσκολο να το παραδεχτούμε. Γιατί όλοι ξέρουμε ότι ευθυνόμαστε εμείς οι ίδιοι για την κρίση μας, αλλά όλοι αρνούμαστε να βάλουμε τους εαυτούς μας στο στόχαστρο. Κι έτσι μας κακοφαίνεται που μας βάζει στόχο το ΔΝΤ...

Ας εξηγηθώ...
από την παραπάνω παράγραφο δικαιούσαι αναγνώστη μου να αισθάνεσαι θιγμένος, αν ποτέ δεν λειτούργησες ως εξής: "να μπω στο δημόσιο να βολευτώ" ή "σιγά μωρέ μη ζω στο νοίκι, θα αγοράσω σπίτι να βολευτώ" ή "θέλω να αγοράσω αυτοκίνητο αλλά δεν έχω φράγκο, πάλι με δανειάκι θα βολευτώ". Αν ποτέ δεν "βολεύτηκες" σε τούτη τη χώρα, τότε είσαι αδικημένος από τα μέτρα και έχεις κάθε δικαίωμα να αντιδράς... Να ξέρεις όμως ότι είσαι μια από, εκείνες τις λίγες φωτεινές εξαιρέσεις που σκέφτονται έτσι στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης.

Λέξη (και ταυτόχρονα σημείο) κλειδί η Μεταπολίτευση. Η Ελλάδα βγαίνει από το γύψο, και από την ανελευθερία της χούντας, περνά στην ελευθερία της ανάπτυξης και της κατανάλωσης. Κάπου εκεί, στη δεκαετία του '80 έχει τις βάσεις του το συστημικό πρόβλημα της χώρας μας. Η γραφειοκρατία και η, υπερβολικά προνομιούχος μέχρι σήμερα, μεσαία τάξη ξεκίνησαν εκείνη την περίοδο. Σε συνδυασμό με τον άκριτο δανεισμό, αφού η χώρα ήδη χρωστούσε, όλα τα παραπάνω ανέβαζαν συνεχώς το δημοσιονομικό έλλειμα. Και ύστερα, ήρθαν τα πακέτα... το Ντελλόρ, το 1ο ΚΠΣ, το 2ο και πάει λέγοντας. Ζεστό χρήμα, για επενδύσεις, έργα, θέσεις εργασίας κλπ. Η μείωση της ανεργίας και η εικόνα ανάπτυξης που παρουσίαζε το ελληνικό κράτος κράτησε σε ένα επίπεδο το έλλειμα για περίπου μια δεκαετία. Ρόλο έπαιξε και η ανάθεση, στην Αθήνα, των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.

Κατόπιν η φούσκα έσκασε. Και μάλιστα δυστυχώς για εμάς έσκασε στα χέρια της χειρότερης, σύμφωνα με στοιχεία, κυβέρνησης κατά την μεταπολίτευση. Ανίκανοι οι κυβερνώντες να επιχειρήσουν οποιαδήποτε μεταρρυθμιστική πορεία αναλώθηκαν σε μια πενταετία ενέσεων, προγραμμάτων στήριξης και ψηφοθηρικών επιλογών. Τελικά, όταν τα πράγματα είχαν πια γίνει πολύ σκούρα, μαύρα κι άραχνα, και η κυβέρνηση έχασε και τα επικοινωνιακά της πλεονεκτήματα, προκήρυξε εκλογές, δήθεν γενναία. Αποδείχθηκε αμέσως μετά την εκλογική μάχη ότι γενναιότητα δεν υπήρξε, υπήρξε μόνο άτακτη φυγή. Η αλλαγή έφερε αισιοδοξία, όμως η δυσκολία συννενόησης, η απειρία ορισμένων νέων υπουργών καθώς και η πεποίθηση ότι η κρίση είναι κατασκεύασμα είχαν ως αποτέλεσμα καθυστερήσεις που εν τέλει μας οδήγησαν στην τωρινή παρέμβαση του ΔΝΤ, μια παρέμβαση που θα είχε καλύτερους όρους, αν γινόταν 7 μήνες πριν, θα ήταν δε, τελείως αχρείαστη αν το δημοσιονομικό σύστημα της χώρας δεχόταν αλλαγές και βελτιώσεις από τη δεκαετία του '90 και μετά που λεφτά κυκλοφορούσαν από τα πακέτα, που προείπαμε.

Και τώρα... ΔΝΤ!

Το περιώνυμο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, επέβαλλε τους όρους του, μας δάνεισε και μας ισχυροποίησε απέναντι στις χρηματοοικονομικές αγορές. Μας έβαλε όμως σε έναν κύκλο φτωχότερης διαβίωσης, για τον οποίο δεν δικαιούμαστε να αναζητήσουμε ευθύνες ούτε από τον Κώστα Καραμανλή, ούτε από το Γιώργο Παπανδρέου. Από τους παλιότερους ναι, μέχρις ενός σημείου, αφού εκείνοι ήταν που μας ώθησαν στον καταναλωτισμό και στο γενικό βόλεμα. Ευθύνες πρέπει να αποδόσουμε στους εαυτούς μας, και επειδή ο καιρός δεν είναι για μιζέρια και για μεμψιμοιρία, να ψάξουμε όλοι μαζί να βρούμε τις λύσεις που χρειάζεται ο τόπος για να ανασάνει ξανά. Η κρίση είναι ευκαιρία. Η Τουρκία υπέφερε από το ΔΝΤ, ταυτόχρονα όμως βρήκε αφορμή για να απαλλαγεί από το στρατοκρατούμενο πολιτικό της σύστημα, και μόλις βγήκε από την επιτήρηση του Ταμείου, είδαμε για πρώτη φορά στην ιστορία της, στρατιωτικούς να συλλαμβάνονται και να οδηγούνται στις φυλακές. Σε μια χώρα που, όπως πρόσφατα μάθαμε, σχεδίαζε ο στρατός πόλεμο με την Ελλάδα για να βρει αφορμή να κάνει πραξικόπημα, το 2004.

Εμείς δεν αντιμετωπίζουμε τέτοιας φύσεως προβλήματα. Όμως είναι εξίσου σημαντικά όλα όσα και μεις καλούμαστε να διορθώσουμε. Η διαφθορά, η φοροκλοπή, η γραφειοκρατία και γενικότερα η απαξίωση του πολιτικόυ αλλά και του οικονομικού συστήματος είναι τα κυριότερα, δικά μας, θέματα. Και δεδομένου ότι η πολιτική είναι μέρος της οικονομίας, θεωρώ σημαντικό να ξεκινήσουμε βάζοντας στην πρώτη γραμμή τα οικονομικά ζητήματα. 

  • Η διαφθορά είναι ένα ζήτημα που καταπολεμάται με καλύτερους ελεγκτικούς μηχανισμούς, δικαιότερες ρυθμίσεις και διατάξεις, αλλά και με συλλογική συνείδηση. Είναι ενδιαφέρον να πούμε εδώ ότι σύμφωνα με έρευνα της Transparency International οι Έλληνες ξοδεύουν κάθε χρόνο 790 εκατ. ευρώ για να "κάνουν τη δουλειά τους ανεμπόδιστα!"

  • Το πρόβλημα με τη μη-καταβολή φόρων που οφείλονται στο Δημόσιο, είναι διαχρονικό ελληνικό ζήτημα, που πηγάζει κι αυτό στην γραφειοκρατία αλλά και στο ταμπεραμέντο του Έλληνα, που νομίζει ότι θα γλιτώσει, κι ότι φτάνουν και για κείνον όσα πληρώνουν οι υπόλοιποι.

  • Για την γραφειοκρατία δυστυχώς οι λύσεις που θα προκύψουν θα πρέπει να είναι ακραίες. Κι αυτό γιατί τα μικροπολιτικά συμφέροντα και γενικότερα λόγοι ψηφοθηρικοί, ποτέ δεν συντέλεσαν στο να έχουμε ένα λειτουργικό και φιλικό στον πολίτη Δημόσιο.
Καραμέλα στο στόμα των δημοσιογράφων, που προσπαθούν να πιάσουν το σφυγμό του κόσμου, και γι' αυτό δεν τους αδικώ, έχει γίνει η "αλλαγή του πολιτικού σκηνικού". Δεν μπορούν, ή καλύτερα δεν θέλουν, να κατανοήσουν ότι μέσα από την αναδιάρθρωση του δημοσιονομικού συστήματος της χώρας θα διαφοροποιηθεί και ως εκεί που πρέπει και η πολιτική διάσταση της οικονομίας. Γιατί μια χώρα είναι πάνω από όλα μια οικονομία. Όταν η οικονομία σου αποτύχει, σημαίνει ότι απέτυχες σε όλους τους τομείς, στην πολιτική, στην παιδεία, στην ανάπτυξη, στον πολιτισμό, στην βιομηχανία...

Γι' αυτό είναι καιρός για μια εθνική αναδιάταξη, για βήματα μπροστά που θα μας βγάλουν πάλι στον αφρό. Να δούμε το μέλλον μας, αισιόδοξα και να το χτίσουμε όπως πρέπει και όπως μας αρμόζει. Εξάλλου πιο κάτω δεν πάει, τι πιο αισιόδοξο από αυτο;

Μοιραστείτε

Δεν υπάρχουν σχόλια: