Συλλαμβάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να μετατρέπει σε σοβαρή, μια κατάσταση που αντιμετώπιζε χαλαρά, με μια μόνο κουβέντα ή με μια κίνηση, ακόμα και με μια υποψία. Βοηθάει όλο αυτό στο να συνειδητοποιώ ότι όλο αυτό που ονομάζουμε καθημερινότητα και που μας φαίνεται βαρετό κρύβει μέσα του μικρές, ανεπαίσθητες, επαναστάσεις, που μας αλλάζουν τον προορισμό, τον τρόπο σκέψης αλλά και την ίδια μας τη ζωή γενικότερα.
Κάτι που ξεκινά σαν αστείο, που εξελίσσεται ως τέτοιο και που εσύ, άθελα σου, το παίρνεις σοβαρά και οργανώνεις ακόμα και την καθημερινότητά σου με βάση αυτό, έρχεται μια στιγμή που διαλύεται και αναγκάζεσαι να κοιτάξεις πίσω και να δεις που το ‘χασές… Αν το είχες ποτέ υπό έλεγχο. Ένα αστείο, ένα παιχνίδι με δυο φανταστικούς χαρακτήρες που πλάθονται μόνο για τις ανάγκες του. Κι όταν το παιχνίδι τελειώνει, και η ζωή σου χτυπάει την πόρτα, διαπιστώνεις ότι μέσα από αυτό κέρδισες πάρα πολλά. Έμαθες πράγματα, βελτίωσες συμπεριφορές και αντιδράσεις, διδάχτηκες την τέχνη της υπομονής. Όλα αυτά σε βοηθούν να είσαι καλύτερος στη ζωή σου στο εξής.
Κι εδώ ξεκινούν τα δύσκολα…
Καταλαβαίνεις ότι το παιχνίδι έχει τελειώσει. Θέλεις όμως να το αποδεχτείς; Ή θέλεις να συνεχιστεί και να σε αποσπά συνεχώς από την πραγματικότητα; Να κερδίζεις ή να χάνεις κάθε φορά πόντους σ’ αυτό αδιαφορώντας για ότι γίνεται γύρω σου;
Κι ο αντίπαλος, που τόσο καιρό παίζατε μαζί; Είναι έτοιμος να πανηγυρίσει την νίκη του και να ψάξει για άλλο αντίπαλο; Ή θα σταθεί στο ότι έπαιξε μέ ένα δυνατό παίχτη, που άθελα του, μετέτρεψε το παιχνίδι σε πραγματικότητα; Κι αν συμβεί το δεύτερο το μέλλον τι επιφυλάσσει;
Δεν ξέρω αν τέλειωσε ή όχι… Πάντως σήμερα διαπίστωσα ότι είμαι μέρος ενός παιχνιδιού που με χαρά δέχτηκα να παίξω, άσχετα αν μετά το πήρα στα σοβαρά. Και ίσως τελικά να το κερδίσω, ίσως να το χάσω. Ελπίζω, ωστόσο, με τον αντιπαλό μου να μείνουμε φίλοι, να γελάμε μαζί, να παίζουμε μαζί, να μου γκρινιάζει και να μπορώ να του λέω όσα θέλω να του πω χωρίς τρίτες σκέψεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου