12.11.09

Για τον Αλέξη,,, ψύχραιμα!

Γράφω τα κείμενα του ιστολογίου μου προσπαθώντας να κοιτώ το θέμα μου σφαιρικά και ψύχραιμα. Αύτο δεν συνέβαινε πάντα. Για παράδειγμα το γεγονός που έγινε αφορμή για αρχίσω συστηματικά να μιλάω με τον εαυτό μου, και να έχω κοινό εσάς, μέσα σε τούτο το μπλογκ, το περιέγραψα χωρίς να αποφύγω τους συναισθηματισμούς. Γι’ αυτό σήμερα, ένα σχεδόν μήνα πριν την επέτειο της, άνανδρης, δολοφονίας του Αλέξη αποφάσισα να μιλήσω για αυτήν ακριβώς την ημέρα... Την 6η Δεκέμβρη του 2010.

Χωρίς να θέλω να γίνω μάντης κακών βλέπω ήδη την πρόθεση πολλών να καπηλευτούν τη μνήμη του, και να κάνουν τον Αλέξη αφορμή για νέες ταραχές και επεισόδια. Ήδη έχει αναπτυχθεί στο διαδίκτυο μια παραφιλολογία γύρω από την επικείμενη επέτειο που προαναγγέλει, ουσιαστικά, βίαιες δράσεις εναντίον αστυνομικών αλλά και γενικότερα. Η απόφαση, δε, να γίνει και η δίκη του δολοφόνου σε εκείνο το χρονικό διάστημα δυναμιτίζει και άλλο το κλίμα. Η αναστάτωση που μπορεί να προκαλέσει οποιαδήποτε απόφαση είναι ικανή να οδηγήσει σε χειρότερες καταστάσεις από την περυσινή. Τότε πια ο νέος που είδε ένα συνομήλικό του να χάνεται από ένα όργανο της εξουσίας, θα δει μια άλλη εξουσία να χαιδεύει τον αστυνομικό, αφού κάθε ποινή μπροστά σε μια δολοφονία είναι ποινή-χάδι. Η απογοήτευση της νέας γενιάς τότε θα είναι ακόμη μεγαλύτερη και πιο επώδυνη για τους βολεμένους αυτής της κοινωνίας.

Τα περί εξεγερμένης γενιάς των περσινών δελτίων ειδήσεων είναι κουβέντες για λαική κατανάλωση. Μια ιστορία που πιο πολύ σύγχυσε την ελληνική κοινωνία παρά κατέδειξε τα αίτια των περσινών ταραχών. Αυτή η δολοφονία από μόνη της δημιούργησε την αντίδραση που είδαμε όλοι στις οθόνες μας. Θα το καταλαβαίναμε καλύτερα αν κλείναμε τον ήχο στις τηλεοράσεις μας. Καμιά γενιά δεν εξεγέρθη και καμιά κοινωνία δεν άλλαξε. Ήταν η εκτόνωση του κόσμου για ένα ανήκουστο συμβάν. Και επειδή ακριβώς ήταν μια εκτόνωση καθ΄ όλα σεβαστή και δίκαιη, φέτος δεν πρέπει να επαναληφθεί. Δεν έχει επετειακό χαρακτήρα. Είναι ένα γεγονός που άφησε το στίγμα του στην ελληνική κοινωνία, ένα γεγονός που δεν πρέπει να επαναληφθεί, ένα γεγονός που μας προκαλεί οργή και θλίψη αλλά δεν είναι επέτειος.

Ακόμα και το Πολυτεχνείο που ο Κ. Καραμανλής κήρυξε εθνική επέτειο το 1974, αμέσως μετά την πτώση της χούντας, αν και είχε όλα τα φόντα για να είναι όντως μια μέρα μνήμης και τιμής των αγωνιστών του, η ίδια η γενιά που το ανέδειξε κατάφερε μέχρι σήμερα να το απαξιώσει με τη στάση της.

Η δολοφονία του Αλέξη δεν άλλαξε κάτι γύρω μας, ακόμα... Οι αστυνόμοι είναι ίδιοι, εμείς είμαστε ίδιοι, το κράτος και οι θεσμοί του λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Έγινε όμως η αφορμή για να σκεφτόμαστε τα πράγματα διαφορετικά. Και η αλλάγη αυτή της νοοτροπίας μας ίσως γίνει αφορμή για αλλαγές στη ζωή μας στο απώτερο μέλλον. Τότε, και μόνο αφού αυτές οι αλλαγές εδραιωθούν και κάνουν τη ζωή μας καλύτερη και πιο δίκαιη, θα μπορούμε να λέμε ότι αυτή η δολοφονία και τα επακόλουθα της άλλαξαν κάτι στη ζωή μας. Και αν τότε, μετά από 20-25 χρόνια, θυμόμαστε ακόμα τον Αλέξη ας θεσμοθετήσουμε μια μέρα μνήμης...

Δεν υπάρχουν σχόλια: