Ζεις, και σπέρνεις αναμνήσεις...

11 χρόνων ήμουνα ένα πρωί που είδα πρώτη φορά τον πατέρα μου να κλαίει...

-Τι έχει μαμά ο μπαμπάς;
-Πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου...

Ήξερα...
Μπορεί να ήμουν στο δημοτικό και ο πατέρας μου να είχε πια αποχωρήσει από το ΠΑΣΟΚ νιώθοντας προδωμένος, ωστόσο μου είχε μάθει να σέβομαι το πρόσωπό του και να τον τιμώ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις μέρες. Όλον εκείνο τον κόσμο που στα μάτια μου πήγαινε και φιλούσε μια φωτογραφία αλλά στα δικά τους μάτια αποχαιρετούσαν τον ηγέτη τους, που τον αγάπησαν όσο κανέναν άλλον, με τα καλά του και τα κακά του.

Έναν άνθρωπο που με ριζοσπαστικές, για την εποχή, κινήσεις έβγαλε την Ελλάδα από τα αδιέξοδα και της έδωσε ώθηση.

Έναν ηγέτη που στεκόταν δίπλα στους ηγέτες των άλλων κρατών επάξια. Που μπήκε μπροστά για την Κύπρο και την Παλαιστίνη...

Θέλουμε να σου πούμε πατέρα, ότι ο άνθρωπος αυτός έφυγε από τον κόσμο μαχητής, όρθιος, λεβέντης, με αξιοπρέπεια. Ο άνδρας αυτός, πατέρα, δέν έφυγε σιωπηλά μέσα στο βαθύ σκοτάδι της νυχτάς, έφυγε με το θόρυβο χιλιάδων φωνών, έφυγε με τα χειροκροτήματα ενός ολόκληρου λαού.

Πατέρα, θέλουμε να σου μιλήσουμε με τον ίδιο τρόπο όπως κάθε φορά που συνέβαινε κάτι σημαντικό. Τα νέα είναι τα εξής: ένας σπουδαίος άνδρας, ένας μεγάλος επαναστάτης, ο πατέρας μας, έφυγε.

Και θέλουμε να σου πούμε κάτι ακόμα: Σε Αγαπάμε. Ολοι που μαζεύθηκαν εδώ σε αγαπάνε. Ολοι μας ορφανέψαμε.

Γειά σου, πατέρα.

Τα λόγια του μέγαλού του γιου Γιώργου στον επικήδειο της οικογένειας, περιγράφουν το συναίσθημα εκείνης της στιγμής...



Σήμερα 13 χρόνια μετά το πνεύμα και οι ιδέες του Αντρέα ζουν, και σπέρνουν ελπίδα και προοπτική στον τόπο. Ο ίδιος ζει, ζει μέσα από τα λόγια του και μέσα από την πολιτική του προσφορά σε αυτόν τον τόπο. Και θα ζει όσο θα ζει και η δημοκρατία και τα ανοιχτά μυαλά...