Ήρθε η ώρα...?

Συμπληρώνονται πια 2 μήνες που βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις το ΠΑΣΟΚ να προήγειται της Νεας Δημοκρατίας είτε με μεγάλη είτε με μικρή διαφορά με αυξητικές, πάντως, τάσεις...

Ένα ΠΑΣΟΚ που πέρυσι τέτοιες μέρες αντιμετώπισε τη μεγαλύτερη κρίση από την ίδρυση του και μετά, κρίση που άφησε σημάδια ορατά, ακόμα και σήμερα...

Ωστόσο, στον αντίποδα, μία κυβέρνηση παραδομένη στα σκάνδαλα και ανίκανη να διαχειριστεί το μέγεθος της κρίσης αφού ούτε καν το αντιλαμβάνεται, παρουσιάζει μια εικόνα διάλυσης την οποία και ο ίδιος ο πρωθυπουργός δείχνει ανήμπορος να την ανατρέψει...

Με φόντο, λοιπόν, την παγκόσμια οικονομική ύφεση, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε εκλογές, που μπορεί να γίνουν ακόμη και με λίστα αν δώσουμε βάση στα δημοσιεύματα των εφημερίδων. Μπροστά λοιπόν στην προοπτική αυτή τίθεται ένα ερώτημα καίριο όσο ποτέ. Είναι έτοιμο το ΠΑΣΟΚ να αναλάβει και πάλι την εξουσία?

Η απάντηση σε τούτο το ερώτημα κινείται πάνω σε κάποιους βασικούς άξονες...

1. Βλέπουμε σε ολόκληρη την Ευρώπη ότι το νέο-φιλελεύθερο μοντέλο διακυβέρνησης, δεδομένης και της οικονομικής κρίσης, έχει αποτύχει. Στον αντίποδα οι αριστερές δυνάμεις, κλασικές ή ανανεωτικές, αδυνατούν να συσπειρώσουν γύρω τους τον λαό ελλείψει θέσεων και σχεδιασμού. Αντίθετα η ύφεση στην οικονομία δημιουργεί την ανάγκη για σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις ευρύτερης συνεργασίας με κοινωνικό πρόσωπο και με προτεραιότητα τους απλούς πολίτες. Για ένα μοντέλο ανάπτυξης της οικονομίας με επίκεντρο τον άνθρωπο. Σήμερα στην ελληνική πραγματικότητα η μόνη ρεαλιστική τέτοια λύση πηγάζει μέσα από το ΠΑΣΟΚ.

2. Το ΠΑΣΟΚ όλο το προηγούμενο διάστημα χαρακτηριζόταν ως αναξιόπιστη επιλογή από τους ψηφοφόρους εξαιτίας, κυρίως, της εσωστρέφειας και της, εκ των έσω, αμφισβήτησης. Ωστόσο με μια σειρά από γεγονότα και ενέργειες και υπό την σκέπη των πρώτων θετικών για το κίνημα δημοσκοπήσεων μετά την περυσινή 11η Νοεμβρίου τα προβλήματα αυτά ξεπεράστηκαν και τώρα, επιτέλους, το ΠΑΣΟΚ είναι ξανά πραγματικά ενωμένο και όσο περνά ο καιρός συσπειρώνει και τον κόσμο του αλλά και τα στελέχη του. Ταυτόχρονα, οι "δελφίνοι" της διαδοχής και ιδιαίτερα ο Ευ. Βενιζέλος έθεσαν ως προτεραιότητα το καλό της παράταξης και έβαλαν στην άκρη τις προσωπικές φιλοδοξίες.

3. Από το 2004 και μετά, όταν ο Κ. Σημίτης έχρισε, ουσιαστικά, διαδοχό του τον Γιώργο Παπανδρέου, στο ΠΑΣΟΚ δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι υπάρχει κενό εξουσίας. Θέλω, σε αυτό το σημείο να πω, ότι ήμουν και είμαι ένας από εκείνους τους λίγους που πίστευα από τότε στον Παπανδρέου και συνεχίζω να τον πιστεύω και τώρα. Θεωρώ ότι είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει το χαρισματικό πολιτικό προφίλ που είχαν ο πατέρας του και ο παππούς του, ωστόσο, εχει τις δυνατότητες να γίνει πάραδειγμα πολιτικού και να είναι και αρκετά καλός ηγέτης για τη χώρα αυτή. Αυτό, δυστυχώς, οι επιλογές του, το περιβάλλον του αλλά και τα ΜΜΕ δεν του επέτρεψαν να το δείξει όλον αυτό τον καιρό. Μόλις όμως διόρθωσε κάποια δικά του λάθη και μόλις οργάνωσε λίγο καλύτερα το κόμμα, αμέσως και τα μέσα ενημέρωσης του το πίστωσαν αυτό και άρχισε δείχνει πραγματικά τι μπορεί να προσφέρει.

4. Ταυτόχρονα, στο πλάισιο της σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής που πρέπει να ακολουθηθεί από την επόμενη κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ δείχνει διατεθειμένο να αλλάξει γραμμή πλεύσης σε σχέση με τις κυβερνήσεις Σημίτη που ήταν διαχειριστικές κυβερνήσεις με μεγάλες επιτυχίες για τη χώρα, ωστόσο δεν απείχαν και πολύ απ' το να χαρακτηριστούν συντηρητικές και, φυσικά, δεν αρμόζουν στην τρέχουσα κοινωνικο-πολιτική κατάσταση της Ευρώπης, και ειδικότερα της Ελλάδας.

Για όλους τους παραπάνω λόγους η απάντηση στο ερώτημα που τέθηκε στην αρχή είναι ένα εκκωφαντικό ΝΑΙ. Ήρθε η ώρα να αναλάβει το ΠΑΣΟΚ και ταυτόχρονα δείχνει και έτοιμο το Κίνημα γι' αυτήν τη νέα πρόκληση. Να βγάλει την χώρα από την κρίση και να την οδηγήσei από την ανυποληψία μερικά σκαλιά πιο πάνω. Με καθαρές θέσεις για τα προβλήματα που αφορούν τους πολίτες, με σαφή άποψη για τα εθνικά θέματα, με κοινωνικό πρόσωπο και με αναπτυξιακό έργο.