Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ...

Άλλος ένας δολοφόνος καταλήγει σήμερα στη φυλακή... Σε μια ευνομούμενη κοινωνία αυτό δεν αποτελεί είδηση, και η χώρα μας ξέρει καλά να τιμωρεί το έγκλημα, εάν αυτό δεν είναι οικονομικό. Άρα λοιπόν δεν υπάρχει είδηση... Σωστά;

Λάθος...

Γιατί η δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη, στα Εξάρχεια εκείνη τη νύχτα δεν ήταν μια δολοφονία του σωρού. Δεν ήταν ακόμα ένα έγκλημα πάθους. Ήταν η πρώτη απόδειξη της κοινωνικοπολιτικής πτώσης της Ελλάδας που επέσυρε και την οικονομική της πτώση. Ήταν η στιγμή που στο πρόσωπο ενός μπάτσου ο ελληνικός λαός είδε την κατάντια του. Είδε ότι δεν κινδύνευε να χάσει τις αξίες του, αλλά τις είχε ήδη χάσει... Αντέδρασε, ο Έλληνας, για πρώτη φορά στα χρονικά...

Έσπασε, έκαψε, διαδήλωσε, έβρισε, έκλαψε... Έκανε τη χώρα του πρώτο θέμα για πολλές μέρες σε όλο τον κόσμο. Ακόμα και τώρα μνημονεύουν τα ξένα δίκτυα εκείνη την αντίδραση του ελληνικού λαού. Στο σύνολο του...

Δεν είναι όλα τα παιδιά αθώα, ούτε όλοι οι αστυνομικοί κακοί... Η συγκυρία ωστόσο έφερε ένα αθώο παιδί τετ α τετ με ένα κακό μπάτσο... Τα υπόλοιπα είναι ιστορία... Ο ίδιος ο Αλέξης θα προτιμούσε να ζήσει ως τα βαθιά γεράματα, η οικογένειά του το ίδιο, αλλά και όλοι εμείς. Κανείς δεν θέλει να χάνονται άδικα μικρά παιδιά. Αλλά η μικρή εκείνη επανάσταση του Δεκέμβρη θα μείνει στην ιστορία δίπλα στη φωτογραφία του πιτσιρικά, για να θυμίζει ότι ο Έλληνας, ξέρει και πρέπει να αντιδρά στα κακώς κείμενα...