Εγώ σε αυτή την Ελλάδα θα γυρίσω στα 65 μου... του Άγγελου Γούργουλη.

 Η προπαγάνδα απευθύνεται στους "αμόρφωτους" και στους μη "καλλιεργημένους" πολίτες δηλαδή στη μάζα, απο εξαιρετικά έξυπνους "ηγέτες" οι οποίοι μπορούν να την χειραγωγήσουν και να την στρέψουν όπου εκείνους τους βολεύει. Με αυτό τον τρόπο όλοι χάνουν τα δάση και επικεντρώνονται σε ένα θάμνο. Έπειτα φανατίζονται και ταυτίζονται με αυτή την ιδέα απολύτα. Ο Χίτλερ για παράδειγμα έκανε αυτό. Δημιούργησε στο μυαλό καθενός μια ανώτερη ιδέα-την άρεια φυλή-για την οποία θυσιάστηκαν εκατέρωθεν άνθρωποι.


 Οι πνευματικά δυνατοί πρέπει να είναι και χαρισματικοί για να επιτύχουν την προπαγάνδα τους αλλιώς φανερώνονται πριν καν εφαρμόσουν τις βλέψεις τους. Για να επανέλθω στο βίντεο Zeitgeist επειδή ο κόσμος βλέπει καθηγητές, άτομα προικισμένα με διδακτορικά διπλώματα πιστεύει τα λεγόμενα τους χωρίς να τα φιλτράρει. Τα προβλήματα που έχει τώρα η Ελλάδα και η κάθε χώρα μπορούν να λυθούν απλά. Εμείς όμως συνεχίζουμε σαν «ζώα» να πιστεύουμε σε κομματικές ιδέες και σε πρόσωπα που εξυμνούνται ως ηγέτες. Ο ηγέτης όμως φροντίζει αυτούς που τον ακολουθούν και τον πιστεύουν. Ο ηγέτης προκειμένου να δείξει ότι πιστεύει τις ιδέες του πρώτος της εφαρμόζει. Για σκέψου λίγο τους πραγματικούς ηγέτες πως δρούσαν. Ο Μέγας Αλέξανδρος όταν γινόταν μάχη ήταν εκεί. Πάλευε, τραυματιζόταν, μοχθούσε και ας ήταν Βασιλιάς. Οι συνπολεμιστές του ήταν δίπλα στο πλευρό του έμπαιναν μπροστά όταν κινδύνευε γιατί μόνο με αυτόν θα μπορούσαν να πάνε μακριά. Το λίγο νερό που έβρισκαν του το πρόσφεραν απλόχερα. Ο πραγματικός ηγέτης ρίχνοντας το νερό επιβεβαίωνε ότι ήταν ένας απο αυτούς. Δεν ήταν θεός. Γι αυτό το λόγο κέρδισε την εκτίμηση ακόμα και τον αντιπάλων. Την ώρα που ο αντίπαλος Βασιλιάς ήταν μακριά και έβλεπε την μάχη με όλες τις «ανέσεις» της εποχής αυτός βρισκόταν μέσα και ζούσε τον πόνο. Όχι μόνο τον δικό του αλλά και των γύρω του.


 Μετά το παράδειγμα του Μεγαλέξανδρου ας κάνουμε μια σύγκριση με τους υποτιθέμενους «ηγέτες» μας. Ανεξαρτήτως χρώματος και ιδεολογίας. Ποιος απο αυτούς έχει μοχθήσει για να αποκτήσει κάτι στη ζωή του; Κάτι που μετά κάποιος μπορεί να του το πάρει γιατί απλά έτσι; Ποιός απο τους «ηγέτες» μπορεί να κυκλοφορεί απολύτως ελεύθερος χωρίς συνοδεία και να μην κινδυνεύει; Τις περισσότερες φορές προστατεύουμε κάτι γιατί έχει αξία, είναι πολύτιμο και δε θέλουμε να το χάσουμε. Οι συγκεκριμένοι είναι πολύτιμοι για εμάς; Έχουν αξια σαν ανθρώπινη ύπαρξη αλλά έχουν πραγματικές αξίες στη ζωή τους; Με ποια φράση πορεύονται στη διάρκεια της ζωής τους; Οι κύριοι υπεύθυνοι κατα τη γνώμη μου πορεύονται με φράσεις τύπου ‘ το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς’; ‘το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό;’ ‘ο πλούσιος πλουσιότερος και ο φτωχός φτωχότερος;’.


 Εγώ θέλω να πω πως τη συγκεκριμένη εποχή ο κόσμος στην Ελλάδα δε βγαίνει στο δρόμο να δείξει την πραγματική δύναμη του. Αυτοί που είναι στο πολιτικό προσκήνιο είναι εκεί για να μας υπηρετούν και όχι εμείς να υπηρετούμε τα συμφέροντα τους. Φυσικά μόνο εμείς φταίμε για αυτή τη κατάσταση. Εμείς τους ψηφίζουμε για να μπεί το παιδί μας σε μια θέση στο δημόσιο, για να έχει ευνοική μεταχείριση στο στρατό, για να σβηστεί μια παράβαση μας. Αν είναι δυνατόν. Μέχρι και την παρανομία καταργουμε στην Ελλάδα. Νόμος υπάρχει και είναι ένας, αυτός της ζούγκλας. Η εμπιστοσύνη έχει χαθεί σε όλη τη πολιτική σκηνή γιατί όλοι έχουν κάνει κάτι μεμπτό, όλοι κάπου έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. 

 Κύμα μετανάστευσης στη νεολαία. Και τι να κάτσουν να κάνουν; Στα ελληνικά πανεπιστήμια που δεν θέλουν και δεν επιδιώκουν την συνεργασία με επιχειρήσεις; Μήπως εκεί θα δουλέψουν οι μελλοντικοί πτυχιούχοι; Για έρευνα δε το συζητώ. Πως να κάτσει ο πραγματικα καλός στην Ελλάδα αφού θα βρεθεί καποιος ‘καλύτερος’ (εννοώντας κάποιος με μέσο). 

Εγώ σε αυτή την Ελλάδα θα γυρίσω στα 65 μου. Με σπιτάκι στο χωριό, ηρεμία μέχρι να έρθει η μόνιμη γαλήνη. Κανένας να μην έχει απαιτήσεις απο μένα και ούτε εγω φυσικά. Έτσι απλά. 

Ο στίχος που με αντιπροσωπεύει αυτό το διάστημα λέει 
«Η ζωή είναι μικρή για είναι θλιβερή, η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι» 

Οι σκέψεις ενός απλού τσομπάνη τίποτα παραπάνω..

Ενεργοί πολίτες... νικητές!

Έχουμε αφήσει πλέον πίσω μας τις εκλογές, και υπό το φάσμα της κρίσης πορευόμαστε με απαισιοδοξία, στην πλειοψηφία μας, προς το 2011. Ωστόσο θα ήταν χρήσιμο να αναφερθούμε στο μοναδικό, κατά τη γνώμη μου, αισιόδοξο μήνυμα που βγήκε από την κάλπη των αυτοδιοικητικών εκλογών και να το κρατήσουμε ως παράδειγμα για τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.

Στην χώρα μας, από τη μεταπολίτευση και μετά, η πολιτική από λειτούργημα έχει μετατραπεί σε επάγγελμα. Δεν είναι τυχαίο που ξαφνιαζόμαστε όταν βλέπουμε πρώην βουλευτές να επιστρέφουν στα επαγγέλματά τους, για τα οποία δεν γνωρίζαμε τίποτα αφού στην συνείδησή μας είχαν καθιερωθεί απλά ως βουλευτές. Οι επαγγελματίες πολιτικοί, λοιπόν, είναι και αυτοί παρακλάδι της σάπιας πολιτικής ζωής του τόπου μας(άλλα παρακλάδια είναι οι συνδικαλιστές, τα κομματόσκυλα, οι φοιτητικές παρατάξεις κλπ, αλλά για όλα αυτά θα μιλήσουμε εν καιρώ). Το αισιόδοξο μήνυμα της κάλπης όμως αφορά αυτό το παρακλάδι.

Με μεγάλη χαρά διαπίστωσα, το βράδυ του δεύτερου γύρου των εκλογών ότι στους δύο μεγαλύτερους δήμους αυτής της χώρας οι πολίτες, που κλήθηκαν να επιλέξουν ανάμεσα σε επαγγελματίες πολιτικούς και σε ενεργούς συνανθρώπους τους, έδειξαν την αποστροφή τους στο πρώτο μοντέλο πολιτικής. Επέλεξαν δύο ανθρώπους που δεν ξέρουμε αν είναι ικανοί, δεν ξέρουμε αν είναι αποφασισμένοι, δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθούν. Γνωρίζουμε όμως όλοι μας ότι ποτέ δεν υπήρξαν επαγγελματίες της πολιτικής, ούτε εξαρτώμενοι από αυτήν, και αυτό τους δίνει το ηθικό πλεονέκτημα που μπορούν να αξιοποιήσουν κατά τη διάρκεια της θητείας τους.

Στον αντίποδα, είχαν να αντιμετωπίσουν έναν επί σειρά ετών δήμαρχο αλλά και παλιότερα υπουργό και πρόεδρο της Βουλής και έναν νέο, σχετικά, βουλευτή με έντονη όμως κομματική δράση, ο οποίος ταυτόχρονα αντιμετώπισε και την καχυποψία που υπήρχε στη Θεσσαλονική εξαιτίας της προηγούμενης δημοτικής αρχής. Δύο ανθρώπους δηλαδή που δεν μπορούν να ευαγγελίζονται ότι κατέβηκαν ως υποψήφιοι με σκοπό να προσφέρουν.

Κλείνοντας, και επειδή επισημαίνουμε τα κακώς κείμενα πολλές φορές, να πούμε και κάτι σωστό. Είναι σημαντικό το ότι οι δύο αυτές υποψηφιότητες, του Γιώργου Καμίνη στην Αθήνα και του Γιάννη Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, υποστηρίχθηκαν από το κόμμα του ΠΑΣΟΚ. Ίσως είναι χρήσιμο να παραδειγματιστεί και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα ώστε σε τοπικό, τουλάχιστον, επίπεδο να αναδεικνύονται ενεργά στελέχη της κοινωνίας χωρίς κομματικές ταυτότητες και περγαμηνές. Ή ακόμα καλύτερα θα ήταν, όπως έχω ξανά τονίσει, να απέχουν τα κόμματα από τις τοπικές εκλογές για να βρίσκουν τέτοιοι άνθρωποι μεγαλύτερο και καλύτερο πεδίο δράσης.

Απολογισμός… ή κάτι τέτοιο!

 

Αφού χθες έκανα ένα διάλειμμα από τα πολιτικά κείμενα, και ενώ έχουν περάσει πια καμιά δεκαριά μέρες από το δεύτερο γύρο των εκλογών, θέλω σήμερα να αναφερθώ στις δημοτικές εκλογές της Αλεξανδρούπολης. Και θα το κάνω αυτό μόνο και μόνο γιατί πρέπει να γραφτούν κάποια πράγματα, επώνυμα πια, για όσα έγιναν τους τελευταίους μήνες.

Στο δήμο μας λοιπόν, νικητής του δεύτερου γύρου των εκλογών αναδείχθηκε ο κ. Λαμπάκης, χρισμένος υποψήφιος από τη ΝΔ, γνωστός για την ευαισθητοποίηση του, μέχρι στιγμής, στα αυτοδιοικητικά θέματα. Αυτός μπορεί να αισθάνεται και ως ο μόνος κερδισμένος από αυτές τις εκλογές σε βάθος χρόνου. Αλλά ας τον αφήσουμε για λίγο στην άκρη για να δούμε τα τραγικά λάθη του ΠΑΣΟΚ αλλά και τι οδήγησε σ’ αυτά.

Ο πρώην, πια, δήμαρχος κ. Αλεξανδρής, ενώ ήταν εν ενεργεία δήμαρχος ΠΑΣΟΚ, άσχετα με την πολυσυλλεκτικότητα του ψηφοδελτίου του, και ex officio δικαιούτο να έχει το χρίσμα γι’ αυτές τις εκλογές, δεν το πήρε. Αν αυτό έγινε γιατί υπήρχαν αντιδράσεις στο πρόσωπό του ή γιατί δεν τον ήθελαν τα μεγαλοστελέχη του εβρίτικου ΠΑΣΟΚ, αυτό μόνο η νομαρχιακή μπορεί να μας το απαντήσει με σαφήνεια. Παρ’ όλα αυτά ο κ. Αλεξανδρής κατεβαίνει υποψήφιος με ανεξάρτητο συνδυασμό, πιο ελεύθερα πολυσυλλεκτικό αυτή τη φορά.

Το ΠΑΣΟΚ από την πλευρά του, δίνει το χρίσμα στον κ. Κογιομτζή, και κάνει μάλιστα το λάθος να τον διαφημίσει ως νέο και άφθαρτο. Έναν άνθρωπο που 12 χρόνια ήταν αντινομάρχης! Ο κ. Κογιομτζής καταφέρνει μέσα στο μικρό χρονικό διάστημα που του απέμενε, να συγκροτήσει ένα συνδυασμό με ενδιαφέρουσες προσωπικότητες και παρουσίες και πολιτισμένα αλλά και δυναμικά να τρέξει έναν δυνατό αγώνα. Είναι χαρακτηριστικό ότι το αρχικό μούδιασμα στο άκουσμα του ονοματός του, το διαδέχθηκε η πεποίθηση ότι θα μπει στο δεύτερο γύρο, μέσα σε λίγες μόνο ημέρες. Σε αυτό βοήθησε και η επίσκεψη του πρωθυπουργού στην πόλη μας. Και όντως παραλίγο να μπει στο δεύτερο γύρο… Δεν μπήκε όμως!

Έλαχε στον κ. Αλεξανδρή να αντιμετωπίσει τον κ. Λαμπάκη… Οι 2 υποψήφιοι “όργωσαν” τον καλλικρατικό δήμο την εβδομάδα που απέμενε και ήταν αισιόδοξοι για τη νίκη της Κυριακής. Παρασκηνιακά γίνονταν επαφές ώστε το ποσοστό Κογιομτζή να προσεγγιστεί και από τις δύο πλευρές. Ωστόσο οι κύριοι του Αλεξανδρή μάλλον δεν περίμεναν ότι ο κόσμος έψαχνε το καινούργιο αλλά και ότι δεν καθοδηγείται αυτός ο κόσμος από κανέναν. Έτσι, τους ήρθε ξαφνική η ήττα. Και εκεί αρχίσαν τα κωμικοτραγικά. Το ίδιο κιόλας βράδυ δηλώσεις περι λαμογιάς και συμφερόντων χώρις ονοματοδοσία αλλά με προφανή στόχο, και φυσικά τις επόμενες ημέρες η ανόητη παραφιλολογία ότι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έδιναν γραμμή υπέρ του Λαμπάκη για τον δεύτερο γύρο τα βράδια πριν τη δεύτερη Κυριακή.

Τώρα, λίγες μέρες μετά, οι αντιδράσεις έχουν κοπάσει... Οι μεν και οι δε σκέφτονται τα λάθη τους και τις ευθύνες τους για το εκλογικό αποτέλεσμα. Στην ΝΔ έχουν κερδίσει ένα δήμο που μπορεί να τον δουν σε κάποιο χάρτη με τα χρώματα του ΔΗΣΥ, στο ΚΚΕ λόγω και της αποχής αλλά και της προεκλογικής του δράσης είδαν το ποσοστό τους να αυξάνει ενώ ο Αλεξανδρής, μαζί με τη φθορά, πληρώνει και τα λάθη του παρελθόντος αλλά και του ψηφοδελτίου του. Το τοπικό, όμως, ΠΑΣΟΚ βγαίνει από αυτή τη μάχη πληγωμένο, και πριν οι πληγές γίνουν ανεπανόρθωτες πρέπει να γίνουν δραστικές αλλαγές, για να μπορέσετε κύριοι, να κοιτάτε εμάς, τους ψηφοφόρους σας, στα μάτια…

Χαμένος για λίγο…

 

Συλλαμβάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να μετατρέπει σε σοβαρή, μια κατάσταση που αντιμετώπιζε χαλαρά, με μια μόνο κουβέντα ή με μια κίνηση, ακόμα και με μια υποψία. Βοηθάει όλο αυτό στο να συνειδητοποιώ ότι όλο αυτό που ονομάζουμε καθημερινότητα και που μας φαίνεται βαρετό κρύβει μέσα του μικρές, ανεπαίσθητες, επαναστάσεις, που μας αλλάζουν τον προορισμό, τον τρόπο σκέψης αλλά και την ίδια μας τη ζωή γενικότερα.

Κάτι που ξεκινά σαν αστείο, που εξελίσσεται ως τέτοιο και που εσύ, άθελα σου, το παίρνεις σοβαρά και οργανώνεις ακόμα και την καθημερινότητά σου με βάση αυτό, έρχεται μια στιγμή που διαλύεται και αναγκάζεσαι να κοιτάξεις πίσω και να δεις που το ‘χασές… Αν το είχες ποτέ υπό έλεγχο. Ένα αστείο, ένα παιχνίδι με δυο φανταστικούς χαρακτήρες που πλάθονται μόνο για τις ανάγκες του. Κι όταν το παιχνίδι τελειώνει, και η ζωή σου χτυπάει την πόρτα, διαπιστώνεις ότι μέσα από αυτό κέρδισες πάρα πολλά. Έμαθες πράγματα, βελτίωσες συμπεριφορές και αντιδράσεις, διδάχτηκες την τέχνη της υπομονής. Όλα αυτά σε βοηθούν να είσαι καλύτερος στη ζωή σου στο εξής.

Κι εδώ ξεκινούν τα δύσκολα…

Καταλαβαίνεις ότι το παιχνίδι έχει τελειώσει. Θέλεις όμως να το αποδεχτείς; Ή θέλεις να συνεχιστεί και να σε αποσπά συνεχώς από την πραγματικότητα; Να κερδίζεις ή να χάνεις κάθε φορά πόντους σ’ αυτό αδιαφορώντας για ότι γίνεται γύρω σου;

Κι ο αντίπαλος, που τόσο καιρό παίζατε μαζί; Είναι έτοιμος να πανηγυρίσει την νίκη του και να ψάξει για άλλο αντίπαλο; Ή θα σταθεί στο ότι έπαιξε μέ ένα δυνατό παίχτη, που άθελα του, μετέτρεψε το παιχνίδι σε πραγματικότητα; Κι αν συμβεί το δεύτερο το μέλλον τι επιφυλάσσει;

Δεν ξέρω αν τέλειωσε ή όχι… Πάντως σήμερα διαπίστωσα ότι είμαι μέρος ενός παιχνιδιού που με χαρά δέχτηκα να παίξω, άσχετα αν μετά το πήρα στα σοβαρά. Και ίσως τελικά να το κερδίσω, ίσως να το χάσω. Ελπίζω, ωστόσο, με τον αντιπαλό μου να μείνουμε φίλοι, να γελάμε μαζί, να παίζουμε μαζί, να μου γκρινιάζει και να μπορώ να του λέω όσα θέλω να του πω χωρίς τρίτες σκέψεις…

Αποχή… λύση ή πρόβλημα;

 

Γιατί όλοι οι πολιτικοί όλων των κομματικών εκφάνσεων τρέμουν τόσο πολύ την αποχή; Να έχουν διαβάσει το Περί φωτίσεως του Σαραμάγκου λίγο δύσκολο το βλέπω. Ο προφητικός Πορτογάλος έστησε το μύθο του με αφορμή κάποιες δημοτικές εκλογές, κάπου, κάποτε και έβαλε έναν λαό να ψηφίζει κατά 70% λευκό προκαλώντας σοκ στην πολιτική ηγεσία του τόπου, η οποία φοβισμένη από το αποτέλεσμα, προκηρύσσει επανάληψη των εκλογών. Αυτή τη φορά η λευκή ψήφος αγγίζει το 83%. Η κυβέρνηση θορυβημένη , χαρακτηρίζει την στάση των πολιτών «καθαρή και απροκάλυπτη τρομοκρατία», αναστέλλει το Σύνταγμα και κηρύσσει στρατιωτικό νόμο. Εγκαταλείπει την πόλη μαζί με τις αρχές ασφαλείας, νομίζοντας ότι θα προκληθεί χάος. Η πόλη όμως θα λειτουργήσει: οι κάτοικοι θα αυτο-οργανωθούν και η κοινωνία θα επιβιώσει. Οι ιθύνοντες πανικόβλητοι, επιστρέφουν και με τους πάσης φύσεως μηχανισμούς θα επαναφέρουν τη «δημοκρατική ομαλότητα».

“Απέχω, άρα υπάρχω” της Μαρίας Χούκλη, protagon.gr

Η παραπάνω παράγραφος, περιγράφει το αυτονόητο. Ότι δηλαδή το δικαίωμα της ψήφου δεν προυποθέτει να ψηφίσεις κάποιο κόμμα. Σου δίνεται πάντα η δυνατότητα να επιλέξεις το λευκό ψηφοδέλτιο. Γιατί το λεύκο είναι άποψη…

Αντίθετα, το να απέχεις δεν αποτελεί πολιτική στάση. Αν θες να έχεις τη συνείδησή σου καθάρη δεν επιλέγεις να απέχεις. Η ψήφος έχει 2 πολύ σημαντικές ιδιότητες, αποτελεί υποχρέωση των πολιτών, αλλά αποτελεί και αναπόσπαστο δικαίωμά τους. Αποτελεί τη δύναμή τους. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αν κάποιος επιλέξει την αποχή, δεν απέχει της υποχρέωσης αλλά απέχει του δημοκρατικού του δικαιώματος, να δώσει το μήνυμα που επιθυμεί σε όποιον επιθυμεί.

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι…

Στην Αθήνα του Νικήτα Κακλαμάνη η αποχή άγγιξε το 50%(μπορεί και παραπάνω). Ωστόσο κανείς δεν προβληματίστηκε από αυτό. Πιο πολύ τους προβλημάτισαν, όλους, οι επιλογές όσων τελικά ψήφισαν παρά η στάση όσων απείχαν. Τον ίδιο τον δήμαρχο τον προβληματίζει το χαμηλό του ποσοστό, τους πολίτες τους προβληματίζει η εγκληματικότητα κι αυτό το εκφράζουν δίνοντας έδρες στους χρυσαυγίτες, ενώ στο ΠΑΣΟΚ βλέπουν, ανέλπιστα σχεδόν, να τους βγαίνει η επιλογή Καμίνη. Βοηθάει σε αυτό και το άδειασμα του Ν. Κακλαμάνη από τη Ν.Δ. λόγω των καλών πολιτικών του σχέσεων με τη Ντόρα Μπακογιάννη. Δεν είναι τυχαίο ότι, παρασκηνιακά, πολλά μεγαλοστελέχη της δεξιάς παράταξης μιλούν υπέρ της υποψηφιότητας Καμίνη!

Και αναρωτιέται κανείς… Αυτά είναι τα πραγματικά ζητήματα των εκλογών; Από ότι φαίνεται ναι. Και φαίνεται έτσι γιατί κάποιοι έκαναν άποψη την αποχή και κρύβονται πίσω από αυτήν, αποκλείοντας ουσιαστικά τον εαυτό τους απο το δικαίωμα του εκλέγειν. Και έρχομαι τώρα στο απόσπασμα που παραθέτω στην αρχή… Διαπιστώνει κανείς από όσους απείχαν ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα των εκλογών στην Αθήνα αν αντί να απουσιάζουν, αποφάσιζαν να ρίξουν λευκό; Ποιος θα νοιαζόταν ύστερα για τον Νικήτα, για τον Καμίνη, για τους χρυσαυγίτες και τα εσωτερικά της δεξιάς;

Ανέκαθεν στη χώρα αυτή μας αρέσει να αντιδράμε σε όλα, ίσως αυτή η αγωνία μας να αντιδράσουμε να είναι και η αιτία που αντιδράμε με λάθος τρόπο. Ίσως πάλι η αποχή να μας φάνηκε πιο εύκολη λύση από το λευκό γιατί ήταν μια ζεστή Κυριακή, ευκαιρία για εκδρομή ή για τεμπελιά, χάριν της οποίας κάναμε την αποχή πρόφαση…