Πολιτική διαφήμιση... στο διαδίκτυο!

Στη μέση μιας ακόμα προεκλογικής μάχης, κι ενώ οι υποψήφιοι είναι πια γνωστοί και τρέχουν ολημερίς να κοινοποιήσουν την υποψηφιότητά τους σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο, είναι χρήσιμο και ενδιαφέρον να εξετάσουμε μια νέα πτυχή της επικοινωνίας των πολιτευόμενων με τους πολίτες. Ένα μέσο, το οποίο χρησιμοποιήθηκε πολύ και πέρυσι στις Εθνικές Εκλογές. Το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Φέτος, σε αντίθεση με πέρυσι, το διαδίκτυο εντάχθηκε στη νομοθετική ρύθμιση που αφορά τις προεκλογικές εμφανίσεις των υποψηφίων. Τον Οκτώβρη του 2009 αυτό δεν είχε συμβεί. Διαπιστώνει λοιπόν κανείς ότι εφόσον υπόκειται σε κανόνες η προβολή, και στο διαδίκτυο, των πολιτικών προσώπων καλό είναι δούμε μερικά χρήσιμα πραγματάκια. Οδηγίες, τόσο για εμάς τους ψηφοφόρους όσο και για όλους εκείνους που διεκδικούν την ψήφο μας.

Το πρώτο σκέλος αφορά την παρουσία των υποψηφίων σε διάφορα δημοσιογραφικά site, portals αλλά και στα, περίφημα πλέον, μπλογκς. Για τα μεν sites και portals που φέρουν δημοσιογραφική σφραγίδα, δηλαδή λειτουργούν υπό την αιγίδα κάποιου δημοσιογραφικού οργανισμού ή έχουν την υπογραφή κάποιου δημοσιογράφου, ο νόμος επιτρέπει μία εμφάνιση για κάθε υποψήφιο σε κάθε ένα από αυτά. Εδώ πρέπει να πούμε ότι σε ότι αφορά το διαδίκτυο αυτό είναι το μοναδικό σημείο που ο νόμος είναι ξεκάθαρος. Κάθε υποψήφιος μπορεί να κάνει την εμφάνισή του σε δημοσιογραφικό url μόνο ΜΙΑ φορά. Είτε αυτή είναι γραπτή συνέντευξη, είτε είναι ηχητική συνέντευξη είτε είναι βίντεο, ζωντανό η μαγνητοσκοπημένο. Όσο για τα μπλογκς (ιστολόγιο είναι η ελληνική λέξη, που είναι ομορφότερη και πιο εύηχη.) από εδώ αρχίζει το μπέρδεμα! Κι αυτό γιατί αν το ιστολόγιο είναι επώνυμο, και φέρει την υπογραφή κάποιου δημοσιογράφου, τότε και στο ιστολόγιο αυτό ισχύει ότι ισχύει και για τα λοιπά δημοσιογραφικά sites, άσχετα αν αποτελεί προσωπικό χώρο του δημοσιογράφου. Αν όμως είναι ανώνυμο  ή έχει ένα οποιοδήποτε όνομα τότε μπορεί ελεύθερα να φιλοξενεί όσες αναρτήσεις επιθυμεί για κάθε πολιτικό πρόσωπο. Το ζήτημα όμως που προκύπτει, έχει να κάνει με τις παραπομπές. Ας δούμε ένα παράδειγμα. Ένα μεγάλο ιστολόγιο, ενός μεγάλου αρθρογράφου καθημερινής εφημερίδας, στρατευμένα κάθε μέρα δημοσιεύει και μια παραπομπή, σε άλλο site κάθε φορά, με το ίδιο όμως θέμα. Την προβολή ενός συγκεκριμένου προσώπου. Πρόβλεψη στο νόμο για τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει, και φυσικά η δουλειά του υποψηφίου γίνεται με τον καλύτερο τρόπο!

Το άλλο κομμάτι της επικοινωνίας μέσω διαδικτύου είναι τα κοινωνικά δίκτυα, και επειδή στην Ελλάδα δεν έχουμε άλλα διαδεδομένα, θα μιλήσουμε για το Facebook. Στο  Facebook κάθε χρήστης διατηρεί ένα προφίλ, στο οποίο μοιράζεται πληροφορίες, με γνωστούς και φίλους. Νέοι, συνήθως, πολιτικοί το χρησιμοποιούν και για τον προεκλογικό τους αγώνα. Και φυσικά οι δημοσιογράφοι το χρησιμοποιούν στη δουλειά τους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κάποια κανάλια βαφτίζουν ως είδηση την κάθε ανανέωση  της κατάστασης διάσημων Ελλήνων. Ανανεώσεις του τύπου "Μύκονο για το διήμερο γιατί έχω κουραστεί" γίνονται τετράλεπτα τηλεοπτικά ρεπορτάζ! Δεν βρίσκω κάτι κακό σ' αυτό και το ξεπερνάω, διότι σε ένα χώρο που υποτίθεται είναι προσωπικός αλλά κάθε ένας δημοσιογράφος μπορεί να έχει χιλιάδες θαυμαστές ή "φίλους" που δεν γνώρισε ποτέ υπάρχουν άλλα πράγματα χειρότερα από την κατασκευασμένη είδηση. Η προπαγάνδα για συγκεκριμένα πρόσωπα, που δεν αποτρέπεται νομικά, είναι μια πιθανότητα, κι αν λάβουμε υπόψιν μας ότι το Facebook δεν έχει μόνο σκεπτόμενους χρήστες, είναι μια επικίνδυνη πιθανότητα. Έτσι λοιπόν είναι σωστή η επέκταση του νόμου και στο διαδίκτυο, ωστόσο τα λάθη και οι παραλείψεις θα πρέπει να διορθωθούν, για να διεξάγονται οι εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε ένα αρραγές επικοινωνιακό πλαίσιο ισονομίας.

Σε ότι αφορά τους υποψήφιους τώρα, καλό είναι στο Facebook να δημιουργούμε μια Σελίδα Θαυμαστών για την προεκλογική μας εκστρατεία, και να αφήνουμε το προσωπικό μας προφίλ έξω από την πολιτική μας δράση. Εκεί απλά ανακοινώστε την υποψηφιότητά σας... Μαζί με τη Σελίδα Θαυμαστών του Facebook δημιουργήστε και ένα προσωπικό ιστολόγιο, στο οποίο δεν υπάρχει νομικός περιορισμός, και μ' αυτά τα δύο "όπλα" επικοινωνήστε τα πολιτικά σας πιστεύω και τη δράση σας.

Και κάτι ακόμα, τελευταίο. Η πολιτική διαφήμιση στο διαδίκτυο μέσω banner επιτρέπεται ακόμα, και χωρίς περιορισμούς. Ωστόσο εδώ θα σας δώσω μια συμβουλή: Αν φτιάξετε ένα τέτοιο, και δημοσιευτεί σε κάποιο site φροντίστε να αρμόζει στην αισθητική και στο περιεχόμενο του. Επίσης προσέξτε να διαφημίζει το προσωπικό σας ιστολόγιο η τη Σελίδα σας στο Facebook, γιατί απευθύνεστε σε κόσμο που δεν τον ενδιαφέρει αν την Τρίτη 7 το απόγευμα μιλάτε στην πλατεία. Τον απασχολεί ελάχιστα το προεκλογικό παιχνίδι και θα κάνει το πιο απλό πράγμα που μπορεί, να επισκεφτεί το διαδικτυακό σας τόπο για να μάθει περισσότερα για εσάς...

Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ...

Άλλος ένας δολοφόνος καταλήγει σήμερα στη φυλακή... Σε μια ευνομούμενη κοινωνία αυτό δεν αποτελεί είδηση, και η χώρα μας ξέρει καλά να τιμωρεί το έγκλημα, εάν αυτό δεν είναι οικονομικό. Άρα λοιπόν δεν υπάρχει είδηση... Σωστά;

Λάθος...

Γιατί η δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη, στα Εξάρχεια εκείνη τη νύχτα δεν ήταν μια δολοφονία του σωρού. Δεν ήταν ακόμα ένα έγκλημα πάθους. Ήταν η πρώτη απόδειξη της κοινωνικοπολιτικής πτώσης της Ελλάδας που επέσυρε και την οικονομική της πτώση. Ήταν η στιγμή που στο πρόσωπο ενός μπάτσου ο ελληνικός λαός είδε την κατάντια του. Είδε ότι δεν κινδύνευε να χάσει τις αξίες του, αλλά τις είχε ήδη χάσει... Αντέδρασε, ο Έλληνας, για πρώτη φορά στα χρονικά...

Έσπασε, έκαψε, διαδήλωσε, έβρισε, έκλαψε... Έκανε τη χώρα του πρώτο θέμα για πολλές μέρες σε όλο τον κόσμο. Ακόμα και τώρα μνημονεύουν τα ξένα δίκτυα εκείνη την αντίδραση του ελληνικού λαού. Στο σύνολο του...

Δεν είναι όλα τα παιδιά αθώα, ούτε όλοι οι αστυνομικοί κακοί... Η συγκυρία ωστόσο έφερε ένα αθώο παιδί τετ α τετ με ένα κακό μπάτσο... Τα υπόλοιπα είναι ιστορία... Ο ίδιος ο Αλέξης θα προτιμούσε να ζήσει ως τα βαθιά γεράματα, η οικογένειά του το ίδιο, αλλά και όλοι εμείς. Κανείς δεν θέλει να χάνονται άδικα μικρά παιδιά. Αλλά η μικρή εκείνη επανάσταση του Δεκέμβρη θα μείνει στην ιστορία δίπλα στη φωτογραφία του πιτσιρικά, για να θυμίζει ότι ο Έλληνας, ξέρει και πρέπει να αντιδρά στα κακώς κείμενα...