Ο Σεπτέμβρης μας αποχαιρετά σε λίγες μέρες και μαζί με το χειμωνιάτικο σκηνικό επιστρέφουμε και μεις στο ιστολόγιό μας, για να αναδείξουμε μέσα από τα κείμενα μας αλλά και τα δικά σας σχόλια, σημαντικά, πολιτικά και άλλα, θέματα που αφορούν λίγο ή πολύ την καθημερινότητά μας...
Σήμερα, και καθώς οι Αυτοδιοικητικές Εκλογές πλησιάζουν, θα μιλήσουμε για κάτι που δεν υπάρχει, ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να υπάρχει αφού σε κανέναν εκλογικό, ή άλλο, νόμο της χώρας μας δεν ορίζεται... Το χρίσμα!
Πολλά χρόνια τώρα, σε παλιότερες εκλογικές αναμετρήσεις τοπικού επιπέδου, βλέπαμε αλλά και εξακολουθούμε να βλέπουμε, το εξής: Διάφοροι υποψήφιοι, γνωστοί για την κομματική τους τοποθέτηση να αγωνιούν, αρκετό καιρό πριν τις κάλπες, αν θα πάρουν το χρίσμα από το κόμμα τους, ή αν αυτό θα πάει σε κάποιον συνδιεκδικητή του δημαρχιακού ή του νομαρχιακού θώκου. Ήξεραν ότι με αυτό το αβαντάζ, ο αγώνας τους θα αποκτούσε άλλη αίγλη, καλύτερα μέσα προώθησης και πλεονεκτήματα, ενώ γινόταν και ευκολότερη η προσέγγιση ψηφοφόρων.
Στις φετινές εκλογές υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά την οποία θα επισημάνω εδώ, πριν να προχωρήσω για να μην υπάρξουν αργότερα παρερμηνείες. Για πρώτη φορά φέτος, τίθεται σε λειτουργία το καλλικρατικό μοντέλο αυτοδιοίκησης, στο οποίο προβλέπεται η ψήφιση περιφερειαρχών αντί για τους νομάρχες που είχαμε μέχρι σήμερα, με αυξημένες αρμοδιότητες και με χαρτοφυλάκιο αντίστοιχο ενός υπουργείου. Γι΄αυτό θεωρώ ότι το χρίσμα από τα κόμματα είναι σε αυτή την περίπτωση αναγκαίο, γιατί οι υποψήφιοι αυτοί απευθύνονται σε μεγάλες ομάδες πληθυσμών όπου δεν υπάρχει τοπικιστικό στοιχείο...
Στους δήμους όμως τα δεδομένα είναι διαφορετικά... Για παράδειγμα σε μια μικρή, σχετικά, κοινωνία της τάξεως των 50χιλ. κατοίκων όλοι, λίγο ή πολύ, γνωρίζονται μεταξύ τους. Ο κάθε υποψήφιος είναι γνωστός για τις θέσεις του αλλά και για το κοινωνικό του background. Είναι εύκολο για τους ευσυνείδητους και πολιτικοποιημένους κατοίκους να σχηματίσουν άποψη υπέρ του ενός, ή υπέρ του άλλου. Να διαλέξουν το δήμαρχό τους, με βάση την προσφορά του στον τόπο, την παλιότερη εμπειρία του, τις θέσεις του σε θέματα της περιοχής αλλά και την πολιτική του απόχρωση, όπου αυτή είναι γνωστή και όπου μπορεί να φανεί χρήσιμη για την στήριξή του.
Και κάπου εκεί μπαίνουν στη μέση τα κόμματα για να διατηρήσουν την παράδοση που λέει ότι στις μεγάλους δήμους, το ΠΑΣΟΚ έχει δικό του υποψήφιο, η ΝΔ το ίδιο, το ΚΚΕ και τα υπόλοιπα κόμματα επίσης... Μπορεί κανείς να εξετάσει τα θετικά αυτής της διαδικασίας. Με αυτόν τον τρόπο χρηματοδοτούνται συνδυασμοί, παίρνουν χρώμα οι εκλογές και γίνεται και μια αναμέτρηση δυνάμεων μεταξύ των κομμάτων, όταν, το βράδυ των εκλογών, ο χάρτης παίρνει διάφορα χρώματα. Με αυτόν τον τρόπο βγαίνουν συμπεράσματα που αφορούν την κεντρική πολιτική σκηνή...
Μπορούν όμως τα κόμματα να εκμεταλλεύονται την ψήφο των πολιτών για τον τόπο τους, για τα δικά τους μικροπολιτικά παιχνίδια; Μπορεί ο Έλληνας πολίτης να απεμπλακεί από την πολιτική του τοποθέτηση και να ψηφίσει δήμαρχο κατά συνείδηση; Μπορούν οι εκλογές να είναι πραγματικά τοπικές;
Σε μια κοινωνία όπως η ελληνική, που η πολιτική τοποθέτηση είναι σχεδόν οπαδική, και το πράσινο, γαλάζιο, κόκκινο ή άλλο υπόβαθρο είναι το πρώτο κριτήριο του ψηφοφόρου, και ίσως το μοναδικό που επηρεάζει την τελική του απόφαση, η πολιτική του χρίσματος είναι πολιτική παρέμβασης όλων των κομμάτων στις τοπικές κοινωνίες, με τρόπο φασιστικό, αφού ενεργοποιούν τους οπαδούς τους άκριτα, υπέρ του χρωματισμένου υποψηφίου, την ίδια ώρα που οι συνυποψήφιοί του, πιθανόν να είναι, ικανότεροι από αυτόν, ή και το ίδιο ικανοί με αυτόν, ή και χρωματισμένοι πολιτικά με το ίδιο χρώμα, αλλά χωρίς το χρίσμα-ομπρέλα προστασίας του κόμματος στο οποίο αντιστοιχεί το χρώμα αυτό.
Σε αυτή τη λογική, και αφού πια για φέτος είναι αργά μιας και ανακοινώνονται ήδη παντού χρίσματα και υποψηφιότητες, θα ήταν καλό να εξετάσουμε το ενδεχόμενο της διεξαγωγής των επόμενων Δημοτικών Εκλογών, σε 3,5 χρόνια, χωρίς την εμπλοκή των πολιτικών κομμάτων. Να έχει ουσία και η μεταρρύθμιση που επέφερε ο Καλλικράτης, για πιο αυτοδύναμες τοπικές κοινωνίες!
