Σε ξένο αχυρώνα...

...ή όταν μαλώνουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα μυρμήγκια...

Μετά τη χθεσινή σύνοδο κορυφής του EuroGroup, της οποίας η έκβαση είναι αρκούντως θετική για την Ελλάδα τουλάχιστον προσωρινά(κάτι στο οποίο έπαιξε μεγάλο ρόλο η ιδέα του ΓΑΠ να δει από κοντά τον Μπαράκ Ομπάμα), και την ανακούφιση που υπάρχει σήμερα στις αγορές, αλλά κυρίως στα πρόσωπα των Ελλήνων υπουργών, που βλέπουν να αποδίδουν τα μέτρα και το πρόγραμμά τους, ας κάνουμε μια μικρή ανασκόπηση της μέχρι τώρα πορείας της ΕΕ υπό το κοινό νόμισμα για να δείτε ότι ο επισημασμένος με πορτοκαλί χρώμα υπέρτιτλος είναι ενδεικτικός της κατάστασης...

Χωρίς χρονολογίες για να μην σας κουράσω...

Όταν αποφασίστηκε μια κοινή πορεία των Ευρωπαικών κρατών, οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης ήταν τρεις... Το Ην. Βασίλειο, η Γαλλία και η Γερμανία(πρόσφατα επανενωμένη και ορθοποδούσα σκανδαλωδώς εύκολα.) Το Ηνωμένο Βασίλειο αποφάσισε τότε να απέχει από οποιαδήποτε άλλη κοινή συνισταμένη πλην της Ε.Ε. Η Γαλλία διακύρηττε σε όλους τους τόνους ότι το επόμενο βήμα έπρεπε να είναι η πολιτική ένωση των κρατών της Ευρώπης. Η δημιουργία δηλαδή μιας ευρωπαικής κυβέρνησης που θα χειριζόταν συνολικά τα εξωτερικά θέματα αλλά και την ευημερία της Ευρώπης, αφήνοντας στις αποδυναμωμένες κυβερνήσεις των κρατών τα εσωτερικά τους θέματα και την ανάπτυξη των χωρών τους. Με αυτό το μοντέλο ήθελαν τότε οι Γάλλοι να γίνουμε δεύτερες Η.Π.Α. και αργότερα να προχωρήσουμε και στην νομισματική και οικονομική ένωση, σταδιακά και με δικλείδες ασφαλείας. Αντίθετα οι Γερμανοί υποστήριζαν ότι μια οικονομική και νομισματική ένωση ήταν η ενδεδειγμένη λύση, για αρχή και όταν θα ωρίμαζαν οι συνθήκες να γινόταν πράξη και η πολιτική ένωση...

Ευρώπη των λαών ή Ευρώπη των τραπεζών?

Την θέση της Γερμανίας, αρχικά στήριξαν, και αργότερα ευνούχισαν οι μεγάλες ευρωπαικές τράπεζες. Ευνουχισμός κανονικός, αφού στην πορεία καταλήξαμε σε μια νομισματική, μόνο, ένωση χωρίς κανένα οικονομικό συμψηφισμό. Έτσι κάποιοι λαοί απλά άλλαξαν το νομισμά τους χωρίς προφανείς συνέπειες(στην αρχή) και κάποιοι άλλοι λαοί, καλή ώρα η Ελλάδα του Σημίτη, συμπίεσαν το νομισμά τους με αλλεπάληλες υποτιμήσεις για να καλύφθουν οι προυποθέσεις για ένταξη στην ΟΝΕ. Η πανηγυρική, δε, ένταξη και το κλίμα ευφορίας τον πρώτο καιρό κάλυψαν σχετικά το κύμα ανατιμήσεων που σάρωσε όλη την ΕΕ τότε, σε διαφορετικό βαθμό σε κάθε χώρα. Κάτι που οι τράπεζες το είχαν προβλέψει και ήξεραν ότι μέσα από αυτό θα ωφεληθούν. Κατάφεραν λοιπόν και διείσδυσαν περισσότερο στην τσέπη του καταναλωτή, αλλά και της κάθε καταναλώτριας χώρας, προσφέροντας εύκολο χρήμα και επίπλαστη άνεση σε όλους.

κι ύστερα ήρθε... η κρίση!

Όταν πλέον άρχισαν τα πρώτα σημάδια της ύφεσης, και αφού υπήρξαν εκτός ευρώ, αρκετές πτωχεύσεις και καταρρεύσεις τραπεζικών κολοσσών, ακόμα και κρατών, τότε το τραπεζικό σύστημα θορυβήθηκε. Η ΕΚΤ άρχισε να σφίγγει τις κάνουλες. Αναπόφευκτα, οι χώρες με τα μεγαλύτερα ελλείματα αντιμετώπισαν αμέσως σοβαρά προβλήματα. Ήταν σχεδόν δεδομένο ότι κάποια από αυτές, η πιο αδύναμη οικονομικά και διοικητικά, θα αντιμετώπιζε το φάσμα της κατάρρευσης. Και το αντιμετώπισε... Η χώρα μας βρέθηκε για ένα περίπου τετράμηνο στη δίνη του κυκλώνα, πήρε σκληρά μέτρα και αξιοπιστία της αλλά και η ψυχολογία των πολιτών της πήγε περίπατο. Ακόμα και τώρα που φαίνεται φως στον ορίζοντα τα προβλήματα δεν έχουν ξεπεραστεί πλήρως.
Ωστόσο, εδώ βρίσκεται η πρώτη μεγάλη παγίδα για τους Γερμανούς. Είναι πλέον σαφές, το βλέπουν και οι ίδιοι, ότι το συστημά που τόσο πολύ προωθούσαν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, απέτυχε. Οι χώρες υπό κρίση αντί να προστατεύονται οικονομικά και πολιτικά από τους εταίρους, έγιναν έρμαιο των κερδοσκόπων και των καρχαριών. Και μην εκπλαγείτε, αν αποσπάσουμε κάποια στιγμή την ομολογία αποτυχίας αυτού του μοντέλου απο την ίδια την καγκελάριο Μέρκελ, όταν πια πάψει να είναι ενεργή πολιτικός. Γιατί τώρα, φοβούμενη το πολιτικό κόστος, αποφάσισε ότι έπρεπε να κάνει την πάπια, σχετικά με το δικό μας πρόβλημα.

Γαλλία - Γερμανία σημειώσατε Χ...

Είναι σαφές ότι η χθεσινή σύνοδος κορυφής, περιείχε ομολογία ήττας από τους Γερμανούς. Το γιατί δεν παίχτηκε στα κανάλια το είπαμε πριν. Πολιτικό κόστος. Είναι επίσης σαφές ότι οι Γάλλοι έχουν πια έναν ακόμα λόγο να μιλούν για πολιτική ένωση, για ένωση των λαών. Η Ελλάδα είχε απλώς την ατυχία να είναι ο αδύναμος κρίκος αυτής της εσωτερικής μάχης. Μπορεί όμως να έγινε και η αφορμή για την περαιτέρω συζήτηση των θεμάτων της Ένωσης και μ' αυτόν τον τρόπο να έγινε η απαρχή για καλύτερες μέρες.
Τώρα θα μου πείτε, ναι... αλλά εμείς πως θα ζήσουμε χωρίς 14ο μισθό? Εύλογη η απορία σας. Νιώθουμε όλοι μας ήδη την απώλεια εισοδημάτων από τη τσέπη μας... Αλλά... πρέπει πάντα να βλέπουμε και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Γιατί εμείς που τώρα χάνουμε χρήματα, είμαστε οι ίδιοι που είχαμε θεσπίσει τα διακοποδάνεια, τα εορτοδάνεια, τα στεγαστικά δάνεια για να πάρουμε αμάξι ή να περνάμε καλά γενικότερα. Όταν βγάζεις 1000 και ξοδεύεις 1400, κάποια στιγμή θα πρέπει να τα επιστρέψεις. Κι αν τόσα χρόνια είχαμε σοβαρούς πολιτικούς, θα είχαμε ευνοικότερους όρους και καλύτερες συνθήκες εξάλειψης του ελλείματος. Αλλά είπαμε... άτιμο πολιτικό κόστος. Ένα πολιτικό κόστος, που μόλις δει λιγότερα λεφτά στη τσέπη του ο δημόσιος υπάλληλος, θα το νιώσει στο πετσί του και ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά προς το παρόν, δεν δείχνει να τον νοιάζει.

Αντέχει η Ελλάδα...?
(αντί επιλόγου...)

Ο Έλληνας είναι άνθρωπος της καλοπέρασης. Με αυτή την έννοια θα δυσκολευτεί να προσαρμοστεί, ωστόσο θα τα καταφέρει κάποια στιγμή και θα γίνει παράδειγμα και για άλλους. Μπαίνει σε καλούπι ο Έλληνας, το έχει αποδείξει, κι όταν τον χτυπάς στο φιλότιμο είναι ικανός να κάνει τα πάντα. Πάντα βέβαια είναι της τελευταίας στιγμής, αλλά αυτό δεν είναι κακό. Πρέπει όμως να αντιληφθούμε όλοι ότι φτάσαμε πολύ κοντά στην τελευταία στιγμή.

Ιστορικό σταυροδρόμι..

Δύσκολες καταστάσεις, δύσκολες αποφάσεις. Είναι πράγματι οδυνηρά τα μέτρα που μπαίνουν σύντομα σε εφαρμογή, συμφωνώ ότι είναι τα σκληρότερα που μπορούσε να πάρει ο πρωθυπουργός μας και αν θέλετε θα το πληρώσει αυτό. Ωραία ως εδώ;

Όμορφα.
Τώρα οφείλετε και σεις να συμφωνήσετε σε κάποια πράγματα μαζί μου...
 
1. Διαφωνεί κανείς από εσάς, αναγνώστες μου, ότι από τη μέρα που θυμάστε τον εαυτό σας, οι γύρω σας ή ακόμα και σεις οι ίδιοι ξοδεύετε πάντα κάτι παραπάνω από όσα βγάζετε; Δανειστήκατε για να πάρετε αυτοκίνητο, δανειστήκατε για να πάρετε σπίτι. Θεμιτά όλα αυτά.. Και γω μαζί σας. Όλοι μαζί όμως το ρίξαμε στην κατανάλωση και στις εισαγωγές, χωρίς αντίστοιχα έσοδα...

2. Διαφωνεί κανείς ότι πριν τον ΓΑΠ, κανείς άλλος πρωθυπουργός από τον Ανδρέα(που έχει κι αυτός ευθύνες) και μετά δεν ασχολήθηκε σοβαρά με τη μείωση του ελλείματος. Αν τα μέτρα αυτά παίρνονταν επί Σημίτη η επί Καραμανλή πιστεύει κανείς ότι θα ήταν το ίδιο επώδυνα; Αφήνω στην άκρη τον εθνάρχη γιατί είναι μακαρίτης και τα πολλά λάθη του είναι στην κρίση του Θεού και δεν πιάνω στο στόμα μου τον Μητσοτάκη, ο οποίος όμως βγήκε χθες και αθώωσε τον εαυτό του μόνος του. Μεγαλοψυχία ε;

3. Έχετε ακούσει με τα αυτιά σας άλλη φορά, σταράτα λόγια από Έλληνα πρωθυπουργό..;

4. Διαφωνεί κανείς σας ότι στον πάτο του βαρελιού που βρισκόμαστε, έχει μόνο προς τα πάνω θέα;

Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω τι χάνει ο χαμηλόμισθος και τι ο υψηλόμισθος. Είναι αλήθεια ότι τα λίγα που θα κόψεις από τον χαμηλόμισθο τον πονάνε πιο πολύ από ότι πονάνε τον υψηλόμισθο οι υψηλές περικοπές. Απλά θεωρώ ότι είμαστε αυτή τη στιγμή στο μη περαιτέρω. Και γι' αυτόν το λόγο πρέπει όλοι να βάλουμε πλάτη. Μπορεί να ακούγεται κάπως, να το λέει ο πρωθυπουργός αυτό στον άνεργο ή στον συνταξιούχο, αλλά είναι η ακραία λύση. Και στην περίπτωση μας μόνο ακραίες λύσεις χωράνε...

Δεν έκρυψα ποτέ ότι πιστεύω στο Γιώργο Παπανδρέου.. Μια, ενδεχόμενη, πτώση της δημοτικότητας του δεν θα με κάνει να αλλάξω γνώμη, γιατί ακόμα πιστεύω σε κείνον. Εξάλλου όπως προείπα είναι αυτός που άκουσα να μιλάει ειλικρινά στο λαό.. Κανείς άλλος. Θα πω μόνο το εξής:

το 1982 στη Γαλλία του Φρ. Μιτεράν, η δημοσιονομική κρίση ήταν η μεγαλύτερη που είχε υπάρξει ποτέ στη χώρα. Ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός, αποφάσισε και πήρε σκληρά μέτρα(παρόμοια με αυτά που ανακοίνωσε ο ΓΑΠ). Με αποτέλεσμα τις κοινωνικές αντιδράσεις, την πτώση στις δημοσκοπήσεις και τέλος την ήττα στις επόμενες εκλογές. Κι όμως ο Μιτεράν έμεινε στην ιστορία των Γάλλων ως αναμορφωτής και ηγέτης με όραμα, αφού αργότερα σε μια ευημερούσα πλέον Γαλλία επανεξελέγει πρωθυπουργός πανηγυρικά... Μπορεί να ακούγεται κάπως αυτός ο παραλληλισμός αλλά δεν είναι όλοι οι πολιτικοί σαν αυτούς που μας κυβερνούσαν μέχρι τώρα...

ΥΓ1: Σε αριστερές αντιδράσεις δεν αναφέρομαι πιο πάνω, διότι τις θεωρώ προκατ και δια πάσαν νόσο...

ΥΓ2: Αδριάντας του εθνάρχη θα κοσμεί στο εξής την Πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη. Να τον χαίρεστε...